Πώς να καλωσορίσετε έναν πρόσφυγα στο σπίτι σας

Καθώς περίμενα να κυκλοφορήσει ο κυβερνητικός ιστότοπος, Homes for Ukraine , ενημερώνοντας τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου πώς μπορούν να προσφέρουν καταφύγιο στα σπίτια τους σε έναν πρόσφυγα ή οικογένεια, ένιωσα μια περίεργη αίσθηση του επείγοντος. Η τελευταία φορά που ένιωσα τόσο ανήσυχος να μπω σε μια διαδικτυακή ουρά ήταν όταν ήθελα να κλείσω εισιτήρια για μια μεγάλη έκθεση στη Βασιλική Ακαδημία. Το λέω αυτό όχι για να κάνω φως, αλλά για να τονίσω τη μετατόπιση των προτεραιοτήτων που έχει ξεπεράσει την άνετη ζωή μου. 

Είναι αδύνατο να κρατήσω από το μυαλό μου τις εικόνες μητέρων και παιδιών που φεύγουν από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ουκρανία για περισσότερα από λίγα λεπτά τη φορά. Αυτή είναι η ευκαιρία μου να κάνω κάτι πραγματικό για να βοηθήσω, πέρα ​​από την εύκολη επιλογή της δωρεάς χρημάτων. 

Αν σταματήσω να σκεφτώ πώς θα μπορούσαν να πάνε όλα στραβά – ίσως θα είναι τόσο τραυματισμένοι που δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω, ίσως δεν θα μου αρέσουν, ίσως έξι μήνες διακοπής της διατεταγμένης ζωής μου με αστραφτερές επιφάνειες και προσωπικά Το απόρρητο θα είναι πολύ μεγάλο – τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω μια χρέωση από τον τρέχοντα λογαριασμό μου.

Σίγουρα έχω ένα μοντέλο για το πώς μπορεί να λειτουργήσει. Την περασμένη εβδομάδα, έστειλα ένα WhatsApp στον ενήλικα γιο μου, ενημερώνοντάς τον ότι ο σύντροφός μου Ρον και εγώ σκοπεύαμε να προσφέρουμε το ελεύθερο δωμάτιο στο σπίτι μας στο βόρειο Λονδίνο –την παλιά του κρεβατοκάμαρα πριν μετακομίσει έξω– σε μια μητέρα και ένα παιδί πρόσφυγα. Αμέσως απάντησε στο WhatsApp: «Σαν μάνα, σαν πατέρας». Εν αγνοία μου, ο πρώην σύζυγός μου, ο Κρίστιαν –με τον οποίο έχω καλές σχέσεις και που έχει μετακομίσει στη γενέτειρά του, το Ούτερσεν, βόρεια του Αμβούργου– είχε μόλις ανοίξει τις πόρτες του μικρού διαμερίσματός του με τρία υπνοδωμάτια σε πέντε πρόσφυγες (δύο ανύπαντρες μητέρες και οι τρεις μικρές κόρες τους) που μόλις έφυγαν από την Ουκρανία. 

Ο Christian έχει μορφή με αυτό το είδος. Πίσω στη δεκαετία του 1990, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, σε μια εποχή που διατηρούσε ένα τυπογραφείο στο Μίλτον Κέινς και εγώ επιμελούσα το περιοδικό SHE, ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να υποστηρίξουμε μια φιλανθρωπική οργάνωση που ονομάζεται Lentils For Dubrovnik. Με τη βοήθεια δωρεών μέσω του περιοδικού και διάφορων προμηθευτών που εργαζόταν ο Christian, γεμίσαμε ένα τεράστιο φορτηγό με είδη πρώτης ανάγκης – από πάνες μέχρι ρούχα και τενεκέδες με τρόφιμα – και ο Christian οδήγησε ο ίδιος το HGV, παραδίδοντάς τα τελικά στον Ερυθρό Σταυρό στο νησί Κορτσούλα. «Θυμάμαι», μου είπε, «τις βομβαρδισμένες πόλεις και τα γυαλιστερά βλέμματα στα πρόσωπα των προσφύγων, που περπατούσαν στους δρόμους και δεν ξέρουν πού κατευθύνονταν, καθώς περνούσαμε. Έπρεπε να κάνω κάτι τότε και πρέπει να το κάνω τώρα».

Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο έχει κατηγορηθεί, σε ορισμένες πλευρές, ότι σέρνει τα πόδια του, η Γερμανία έχει την τεχνογνωσία που αποκτήθηκε από τότε που η Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησε να δεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες όταν ξεκίνησε η μεταναστευτική κρίση το 2015, για να ξεκινήσει κατευθείαν στη δράση.

Την περασμένη Τετάρτη στις 22.30, ο Christian και ένας φίλος του πήγαν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Αμβούργου και πήραν την Olena, 43, και την οκτάχρονη κόρη της Mila, μαζί με τη Larysa, 45, με τις κόρες Lin, 11, και Karolina, 9. Οι γυναίκες είναι φίλες, δάσκαλοι αγγλικών και γερμανικών και οι κόρες τους έπαιξαν μαζί στην πόλη Kropyvnytskyi της κεντρικής Ουκρανίας – μέχρι που ο ήχος των πολεμικών αεροπλάνων που πετούσαν από πάνω και ο βομβαρδισμός του τοπικού αεροδρομίου κατέστησε σαφές ότι έπρεπε να φύγουν. 

Η ιστορία της πτήσης τους έχει ήδη αρχίσει να ακούγεται πολύ οικεία: ετοιμάζοντας γρήγορα μια βαλίτσα και σακίδια για τα κορίτσια, πολέμησαν σε ένα γεμάτο τρένο 17 ωρών για το Lviv πριν τελικά φτάσουν σε ένα άλλο που τα πήγε πάνω από τα πολωνικά σύνορα στην Κρακοβία .

Η χώρα-στόχος τους ήταν η Γερμανία γιατί ένιωθαν εξοικειωμένοι με τη γλώσσα, αλλά δεν ήξεραν πού πήγαιναν ή με ποιον θα καταλήξουν. Ένας φίλος τους στο Μόναχο είχε έρθει σε επαφή με μια φίλη του Christian στο Βερολίνο, ονόματι Beate Jensen, η οποία εργαζόταν για να στεγάσει μεμονωμένους πρόσφυγες μέσω διαφόρων ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης – και στην οποία είχε ήδη πει ότι ήθελε να προσφέρει καταφύγιο.

«Το βράδυ αφότου μιλήσαμε, πέρασα τη νύχτα αναρωτώμενος για ποιο πράγμα θα επέτρεπα τον εαυτό μου, σε κάθε επίπεδο – πρακτικό, συναισθηματικό, οικονομικό», μου λέει. «Αλλά όταν η Beate είπε ότι είχε μια ομάδα πέντε, έκοψα όλες τις άλλες σκέψεις και είπα ναι. Στη συνέχεια, είχα μια βιντεοκλήση με τις μαμάδες, οι οποίες ήταν λογικό να ανησυχούν πολύ για το ποια θα μπορούσα να είμαι, κατά τη διάρκεια της οποίας τους έδειξα γύρω από το διαμέρισμά μου». Η Μπεάτε είχε ήδη εγγυηθεί γι’ αυτόν και έτσι συμφώνησαν όλοι. 

Έφτασαν στο σταθμό με ένα μικρό πλακάτ με το όνομά του. «Θα τους υποδεχόμουν με μια αγκαλιά», λέει ο Κρίστιαν, «αλλά όλοι δώσαμε τα χέρια. Τους πήγα σπίτι, τους έδειξα και μείναμε ξύπνιοι μιλώντας μέχρι τη 1 το πρωί. Υπήρχε ένα διπλό κρεβάτι για να κοιμούνται τα παιδιά μαζί και ένα στρώμα στο πάτωμα, σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο, για τις μαμάδες».

Την επομένη της άφιξης των «καλεσμένων» του, ήταν κάτω στο δημαρχείο για να εγγραφούν και να εγγραφούν για κοινωνική ασφάλιση και πρόσβαση σε ιατρικές εγκαταστάσεις. Αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά ως πολίτες της ΕΕ, που επισημοποιούνται μέσω απλής τεκμηρίωσης. Και στη συνέχεια, για μια πληρωμή ενός ευρώ, κάθε ενήλικας έχει πρόσβαση σε ένα ειδικό σούπερ μάρκετ όπου μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του σε αρκετά απαραίτητα είδη για να διαρκέσει για μια εβδομάδα.

Η Olena και η Larysa μου μιλάνε στο Zoom, χρησιμοποιώντας τον εφεδρικό υπολογιστή του Christian. Είναι χλωμοί και σοβαροί αλλά γεμάτοι ευγνωμοσύνη και δέος για την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία που έχουν λάβει. «Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο τυχεροί είμαστε», λένε και οι δύο. Ο Κρίστιαν χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για αυτούς: «Αισθάνομαι πολύ τυχερός με αυτή την υπέροχη οικογένεια».

Αυτό δεν είναι ακόμη αίσιο τέλος. Όλα τα κορίτσια προετοιμάστηκαν για διαδικτυακό σχολείο με τους Ουκρανούς συμμαθητές τους τη Δευτέρα, αλλά δεν ήταν ασφαλές για τα παιδιά που βρίσκονταν ακόμα στην πόλη τους να παρακολουθήσουν έτσι τα μαθήματα ακυρώθηκαν. Η Olena και η Larysa θέλουν να κανονίσουν μαθήματα γλώσσας για τα κορίτσια στο Uetersen, ώστε να μπορούν να πάρουν γρήγορα γερμανικά και να παρακολουθήσουν σχολείο.

Αυτή τη στιγμή είναι σε θέση να διατηρήσουν επαφή με τις οικογένειές τους στην πατρίδα τους, αλλά θέλουν απεγνωσμένα να τους βγάλουν – και για ειρήνη. Πρέπει να πιστέψουν ότι θα έρθει, μου λένε, και να προσπαθήσουν να παραμείνουν θετικοί. Μπορεί να μην κοιμούνται, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά είναι χαλαρά και απολαμβάνουν την περιπέτειά τους. 

Έχοντας συνδεθεί για να δηλώσω το ενδιαφέρον μου καθώς ο ιστότοπος Homes for Ukraine ξεκινάει, επιτέλους, ελπίζω ότι η Λάρισα και η Όλενα θα μπορέσουν να πάρουν άλλα μέλη της οικογένειάς τους πέρα ​​από τα σύνορα και να μου δώσουν τα ονόματά τους για χορηγία. (Την πρώτη ώρα της κυκλοφορίας του ιστότοπου, 1.500 άτομα εγγράφηκαν ως υποψήφιοι οικοδεσπότες.) Είμαι επίσης αισιόδοξος ότι η δική μου ιστορία θα είναι τόσο θετική όσο αυτή που μπόρεσα να πω εδώ – αλλά γνωρίζω ότι υπάρχει δεν υπάρχουν εγγυήσεις.

Μπορώ να δεχτώ πρόσφυγα;

Το πιθανότερο είναι ναι. Δηλώστε το ενδιαφέρον σας μέσω του homesforukraine.campaign.gov.uk . Η δέσμευση δεν είναι ασήμαντη – προσφέρεται να βάλεις ένα άτομο, ή πολλά άτομα, για τουλάχιστον έξι μήνες.

Πώς λειτουργεί;

Όποιος ελπίζει να υποστηρίξει έναν πρόσφυγα θα πρέπει να ονομάσει συγκεκριμένα τον Ουκρανό, ή τους Ουκρανούς, που ελπίζουν να δεχτούν, οι οποίοι πρέπει να κατοικούσαν στην Ουκρανία όταν ξεκίνησε ο πόλεμος. Στη συνέχεια, το Υπουργείο Εσωτερικών θα διενεργήσει ελέγχους ασφαλείας πριν από την έκδοση ηλεκτρονικής «άδειας ταξιδιού» που θα επιτρέψει στον κάτοχο να παραμείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο για τρία χρόνια. 

Η κυβέρνηση παρέχει βοήθεια;

Ναι – ένα «ευχαριστώ» 350 £ το μήνα, σχεδιασμένο για να καλύψει τους αυξημένους λογαριασμούς τροφίμων και ενέργειας. Τα χρήματα συνδέονται με τη διεύθυνσή σας, και όχι με τον αριθμό των ατόμων που λαμβάνονται και θα διαρκέσουν μόνο για ένα έτος σύμφωνα με τα τρέχοντα σχέδια.

Κι αν δεν πετύχει;

Κυβερνητική πηγή είπε ότι το κράτος θα παρέμβει εάν ένας πρόσφυγας χρειαστεί να βρει άλλο κατάλυμα – ενδεχομένως χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενους – πριν από τη λήξη των έξι μηνών.

ΠΗΓΗ