Πόσο μ@λ@κ@ας με περικεφαλαία μπορεί να είναι κάποιος που υπερασπίζεται “σκυλιά” που σκοτώνουν αμάχους και βρέφη;

Όσο όμως και να έχουμε υπομονή και συγκατάβαση σε αργόσχολους και τζαναμπέτηδες ήρωες του πληκτρολογίου που αντί να σκεφτούν με το μυαλό τους, συσκέπτονται με το πουλί τους (δεν μιλάμε για όλους), δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε μέχρι που φθάνουν τα όρια της εσωγήϊνης βλακείας.

Ένας λαός παλεύει πάνω από μισό αιώνα να αποκτήσει την ανεξαρτησία του (Παλαιστίνιοι) κι ένας άλλος, να παγιώσει ένα Κράτος Στρατού, Δικαιοσύνης (όπως διατείνεται) και ισχυρής πολεμικής μηχανής, μέσα από τον προηγμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό του και τα άρτια μέσα μάχης για να έχει ειρήνη, όπως λένε οι ηγέτες του. Το Κράτος του Ισραήλ που αποδεδειγμένα έκλεψε εδάφη με τη βία και το αίμα, δεν χρειάζεται συνηγόρους, πληκτρολογάκηδες χωρίς νιονιό. Είτε το υποστηρίξουμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε όχι, θα προχωρήσει κι εμείς με τους ηγέτες που έχουμε, δεν θα μείνουμε μόνον πίσω αλλά θα αφανιστούμε και ως Έθνος αλλά και ως Λαός.

Αναρωτήθηκε κανείς από τους βλάκες με περικεφαλαία που έχει γεμίσει ο γηγενής πληθυσμός, αν είχαμε ποτέ ΕΜΕΙΣ ηγέτες για να διεκδικήσουμε μια θέση κάπου εκεί ανάμεσα, με ισχυρές συμμαχίες, αλλά αληθινές συμμαχίες κι όχι μετέωρες και εφήμερα καταστροφικές; Πόσα ακόμη χρόνια θα περάσουν για να αντιληφθούμε ότι εξωτερική πολιτική σημαίνει πολιτικοί με μεγάλα παπάρια, για να μην έχουμε ανάγκη κανέναν;

Όταν λοιπόν ανεβάσουμε ως Λαός, ηγέτες με παπάρια, τότε ας βγούμε στο κουρμπέτι για να κάνουμε σχόλια. Μέχρι τότε …μόκο και λακέρδα.

Δεχτείτε όσα βλέπετε χωρίς φανατισμό. Στην Παλαιστίνη σκοτώνονται μωρά και στο Ισραήλ παιδάκια μέσα στα σπίτια τους. Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι ίδια. Οι πατεράδες αλλάζουν. Και όσοι κάνουν ανάλογα σχόλια υμνώντας τον θάνατο, όταν γίνουν πατεράδες, θα μεταμορφωθούν σαν αυτούς τους τερατώδεις που σκοτώνουν παιδάκια.