Στο Xiaohongshu, μια εφαρμογή που μοιάζει με το Instagram, το hashtag «Η πρώτη μου εμπειρία με τη χειρωνακτική εργασία» έχει περισσότερες από 28 εκατομμύρια προβολές.
Με τα «κοινά στάνταρντ», η Λορέτα Λιου τα κατάφερε. Αποφοίτησε το 2018 από ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Κίνας, νοίκιασε ένα διαμέρισμα στην πόλη Σενζέν, αφού είχε προσληφθεί ως γραφίστρια σε σειρά από εταιρείες, ακόμη και όταν η ανεργία των νέων στη χώρα έφτανε σε επίπεδα ρεκόρ.
Πέρυσι παραιτήθηκε. Τώρα εργάζεται σε αλυσίδα καταστημάτων με είδη για κατοικίδια ζώα για το ένα πέμπτο του προηγούμενου μισθού της. Περνάει ώρες όρθια και φοράει στολή αντί για τα προσεκτικά επιλεγμένα ρούχα της. Και είναι ευχαριστημένη.
«Είχα κουραστεί να ζω έτσι. Ενιωθα ότι δεν έπαιρνα τίποτα από τη δουλειά», λέει η Λιου, η οποία προσθέτει ότι είχε μικρή δημιουργική ελευθερία, εργαζόταν συχνά υπερωρίες και ένιωθε την ψυχική και σωματική της υγεία να επιδεινώνεται.
Η Λιου είναι μέρος ενός φαινομένου που προσελκύει ολοένα και μεγαλύτερη προσοχή στην Κίνα: νέοι άνθρωποι αφήνουν δουλειές κύρους για να κάνουν χειρωνακτικές εργασίες. Η τάση είναι δύσκολο να μετρηθεί, αλλά αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταγράψει διάφορες περιπτώσεις, όπως εργαζόμενο στον τομέα της τεχνολογίας να γίνεται ταμίας σε παντοπωλείο ή έναν λογιστή να πουλάει λουκάνικα στον δρόμο.
Στο Xiaohongshu, μια εφαρμογή που μοιάζει με το Instagram, το hashtag «Η πρώτη μου εμπειρία με τη χειρωνακτική εργασία» έχει περισσότερες από 28 εκατομμύρια προβολές.
Ηδη πολλοί περιγράφουν τη χαρά του καθορισμένου ωραρίου και μιας λιγότερο ανταγωνιστικής ατμόσφαιρας. Αναγνωρίζουν ότι η αλλαγή απαιτεί θυσίες -η Λιου είπε ότι εξοικονόμησε περίπου 15.000 δολάρια πριν παραιτηθεί και μείωσε δραματικά τις δαπάνες της-, αλλά υποστηρίζουν ότι αξίζει.
Σε όλο τον κόσμο, η πανδημία ώθησε τους ανθρώπους να επανεκτιμήσουν την αξία της εργασίας τους – όπως η «Μεγάλη Παραίτηση» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην Κίνα, οι δυνάμεις που τροφοδοτούν την απογοήτευση των νέων είναι έντονες. Οι πολλές ώρες εργασίας και τα αυταρχικά διευθυντικά στελέχη είναι συνηθισμένο μοτίβο. Τα τρία χρόνια των περιορισμών και της πολιτικής «μηδενικού Covid» της Κίνας έκαναν πολλούς να συνειδητοποιήσουν το πόσο λίγο έλεγχαν τη ζωή τους λόγω της σκληρής δουλειάς.
Το «lying flat»
Η τάση των παραιτήσεων και των αλλαγών έχει αναζωπυρώσει μια συζήτηση για το μέλλον της εργασίας. Πριν από δύο χρόνια, ένα κάλεσμα για παραίτηση από την εργασία και απόλαυση της ζωής, το λεγόμενο «lying flat», διαδόθηκε ευρέως στο Διαδίκτυο. Οι επικριτές του, όμως, υποστήριζαν ότι όσοι το έκαναν «σπατάλησαν την επένδυση των γονιών τους και εγκατέλειψαν την εργατικότητα με την οποία βοηθήθηκε η Κίνα ώστε να γίνει υπερδύναμη».
Εκτοτε, ο ανταγωνισμός για τις θέσεις εργασίας έχει γίνει όλο και πιο σκληρός. Αριθμός ρεκόρ φοιτητών αναμένεται να αποφοιτήσουν από τα πανεπιστήμια φέτος, ακόμη και όταν οι εταιρείες έχουν μειώσει τις προσλήψεις. Το ποσοστό ανεργίας μεταξύ ατόμων ηλικίας 16 έως 24 ετών ήταν σχεδόν 20% το περασμένο καλοκαίρι, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, με το ποσοστό να είναι υψηλότερο μεταξύ των αποφοίτων των κολεγίων.
«Ο σκοπός των σπουδών και της συσσώρευσης γνώσεων δεν είναι να έχεις μια εντυπωσιακή δουλειά, αλλά να έχεις τη γενναιότητα να αποδεχτείς περισσότερες ευκαιρίες», αναφέρει η περιγραφή ενός διαδικτυακού φόρουμ, το οποίο κάλεσε τα περισσότερα από 39.000 μέλη του να αναρωτηθούν πόσο κουραστικό είναι το στήσιμο ενός πάγκου στον δρόμο, ή να περιγράψουν την εμπειρία να σερβίρει κάποιος τραπέζια.
«Ενας καλοφτιαγμένος λάτε»
Οταν στην 25χρονη Γιούνις Γιανγκ προσφέρθηκε μια θέση συμβούλου στο Πεκίνο, πέρυσι, αφού είχε ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της, δέχτηκε αμέσως. Ηταν περήφανη που ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό και ήθελε να δει πόσο πιο μακριά θα μπορούσε να πάει. Αλλά η εταιρική κουλτούρα της Κίνας είναι γνωστή για τις απαιτήσεις της, με τους θανάτους εργαζομένων σε εταιρείες του Διαδικτύου να προκαλούν ερωτήματα σχετικά με την υπερκόπωση και την ψυχική υγεία.
Σύντομα, η Γιανγκ έπεσε σε έναν φαύλο κύκλο: ανέπτυξε άγχος από τον μεγάλο φόρτο εργασίας της, αλλά ήταν πολύ απασχολημένη για να αποσυμπιεστεί. Επίσης είχε να δει τους γονείς της σχεδόν ένα χρόνο εξαιτίας των ταξιδιωτικών περιορισμών λόγω Covid. Το περασμένο φθινόπωρο, παραιτήθηκε. Τώρα εργάζεται σε καφετέρια στη γενέτειρά της, στη βορειοανατολική Κίνα, κερδίζοντας το ένα πέμπτο του προηγούμενου μισθού της. Ζει με τους γονείς της και κερδίζει επιπλέον χρήματα από την ελεύθερη εικονογράφηση, χόμπι που είχε εγκαταλείψει στο Πεκίνο.
«Ολοι πίστευαν ότι η εξασφάλιση ενός πελάτη ή το κλείσιμο μιας μεγάλης δουλειάς ήταν κάτι τόσο σπουδαίο και ήθελα να αναγκάσω τον εαυτό μου να πιστέψει το ίδιο», είπε. Ανακάλυψε, όμως, ότι έβρισκε αρκετή ικανοποίηση στο να γίνεται φίλη με έναν πελάτη, ή να την επαινούν για έναν καλοφτιαγμένο λάτε.
Μειοψηφία
Εκείνοι που έχουν κάνει αλλαγή εργασίας είναι πιθανότατα μειοψηφία ακόμη. Κάποιοι που άφησαν τις υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις τους αναγνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν πώς για πόσο καιρό θα παραμείνουν στα νέα τους επαγγέλματα – κάποιοι λένε ότι ξοδεύουν περισσότερα από όσα κερδίζουν.
Οι επικριτές έχουν κατακεραυνώσει τους ανθρώπους που αλλάζουν δουλειά ως αφελείς, υπονοώντας ότι παίζουν θέατρο φτώχειας ή ότι παίρνουν δουλειές από λιγότερο μορφωμένους ανθρώπους που τις χρειάζονται. Αλλά η κριτική γίνεται και προς την αντίθετη κατεύθυνση: ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Κίνας απέδωσε το πρόβλημα της ανεργίας στο γεγονός ότι οι νέοι, μορφωμένοι Κινέζοι, είναι πολύ απρόθυμοι να αναλάβουν χειρωνακτική εργασία, υπονοώντας ότι είναι κακομαθημένοι.
«Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί νέοι έβλεπαν πως η δουλειά που έκαναν δεν προσέφερε μια πραγματική ευκαιρία για καλύτερη ζωή, λόγω των χαμηλότερων μισθών και των επίμονων διακρίσεων», δήλωσε ερευνητής στο Shanghai Institute of Finance and Law. «Οι νέοι είναι πραγματιστές, όχι επιλεκτικοί», πρόσθεσε.
Πηγή: kathimerini.gr
Leave a comment