Οι τάσεις που αναδύθηκαν, οι νέες συνθήκες στα εστιατόρια και τα πρόσωπα που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον μέχρι τώρα.
Ευχάριστα ήταν όσα συνέβησαν στον χώρο της εστίασης και της διασκέδασης στην Αθήνα τη χειμερινή σεζόν. Εστιατόρια που άνοιξαν τα προηγούμενα χρόνια εδραιώθηκαν, μετρήσαμε αρκετές νέες αφίξεις, μάθαμε ακόμα περισσότερα περί βιωσιμότητας και νέα πρόσωπα ήρθαν στο προσκήνιο.
Αν βγήκε ένα συμπέρασμα από τους πρώτους μήνες της χρονιάς είναι ότι ο δρόμος προς την επιτυχία δεν είναι μοναχικός. Για παράδειγμα, τα καλά εστιατόρια της πόλης ποντάρουν στους προμηθευτές τους, είτε πρόκειται για το μανάβη είτε για τον ψαρά τους. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το φαγητό μας δεν είναι αποκλειστικά οι chefs, αλλά όσοι τρέχουν μαγαζιά που δίνουν βάση στην πρώτη ύλη.
Με το καλοκαίρι να έχει μπει για τα καλά, μπορούμε πλέον να κοιτάξουμε λίγο πίσω στη σεζόν που πέρασε και να κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση. Άλλωστε το φαγητό δεν έχει να κάνει μόνο με ό,τι βλέπουμε στο πιάτο μας, είναι πολλά περισσότερα.
Time slots, κρατήσεις, πολιτικές χρέωσης σε περίπτωση μη εμφάνισης, λέξεις που χρησιμοποιούμε χωρίς πάντα να έχουν βάση, και άλλες τάσεις και ανάγκες, συγκεντρώνονται παρακάτω.
Μάθαμε (;) να τρώμε μέσα σε δύο ώρες σε ένα εστιατόριο. Ολοένα και περισσότερα εστιατόρια μπήκαν στη διαδικασία των κρατήσεων και των time slots, προκαλώντας μια γενικότερη συζήτηση για το πόσο μπορούμε να ευχαριστηθούμε πλέον τις εξόδους μας για φαγητό. Αναμφισβήτητα, η εν λόγω τακτική σχετίζεται άμεσα με τη βιωσιμότητά τους, καθώς έτσι μπορούν να διπλώσουν ουσιαστικά τα τραπέζια τους, εξασφαλίζοντας περισσότερα κουβέρ τις καλές ημέρες. Μας αρέσει όμως;
Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική της χρέωσης σε περίπτωση ακύρωσης την τελευταία στιγμή ή σε non-show. Μια τακτική που ήταν γνώριμη σε εστιατόρια ανά τον κόσμο, ήρθε πλέον και στην Αθήνα, καθώς τα μαγαζιά πρέπει με κάποιον τρόπο να διαφυλάξουν την ομαλή λειτουργία τους.
Τους τελευταίους μήνες, το Soil έχει υιοθετήσει μια πολιτική όπου για κρατήσεις πέντε ατόμων και πάνω, ο πελάτης καλείται να δώσει μια προκαταβολή των 60 ευρώ / άτομο. Σε περίπτωση που δεν μπορέσει να δειπνήσει την ημέρα της κράτησής του, το voucher ισχύει για μία άλλη φορά.
Συζητήσαμε γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει από πού προέρχονται τα προϊόντα των εστιατορίων. «Αξίες όπως είναι η αλήθεια, η ηθική, η αυθεντικότητα, η ονομασία προέλευσης και η εντοπιότητα, αποτελούν χαρακτηριστικά ποιότητας τα οποία πρόκειται να συναντάμε συχνά στο μέλλον και αυτό θα συμβεί διότι έχει ήδη οριοθετηθεί από την ΕΕ το πλαίσιο της ποιοτικής διατροφής. Άλλωστε, σύμφωνα με την πράσινη στρατηγική (farm to fork) οι παραγωγοί υποχρεούνται να υπακούσουν στους κανονισμούς της πράσινης στρατηγικής και οι επαγγελματίες εστίασης πρέπει να προσφέρουν ποιοτική τροφή στο πιάτο του καταναλωτή» εξηγεί η Γιάννα Μπαλαφούτη σε σχετικό άρθρο.
Καλωσορίσαμε τρεις καταξιωμένους chefs που άνοιξαν για πρώτη φορά εστιατόριο στην Αθήνα. Οι Μανώλης Παπουτσάκης (Pharaoh), Αλέξανδρος Καρακατσάνης (Monk’s Beard) και Γιάννης Λουκάκης (Άκρα) βρίσκονται πια στο επίκεντρο της αθηναϊκής γαστρονομικής σκηνής.
Από τη Μούργα της Θεσσαλονίκης στα Άκρα της Αθήνας, ο Γιάννης Λουκάκης ένωσε τις δυνάμεις του με τον pastry chef Σπύρο ΠεδιαδιτάκηΣχεδόν δέκα χρόνια μετά αφότου η λέξη FOMO άρχισε να αποκτά βαρύτητα, συνεχίζουμε να νιώθουμε αυτό το περίεργο συναίσθημα όταν δε βρίσκουμε τραπέζι σε μαγαζιά που «πάνε όλοι».
Αναρωτηθήκαμε πόσο αντέχει το budget μας για να τρώμε σε όλα τα δημοφιλή εστιατόρια που έχουν ανοίξει στην πόλη. Αν κάποτε ο μέσος όρος για να φάει κανείς στα casual εστιατόρια της πόλης ήταν τα 20€, η πραγματικότητα είναι πλέον αρκετά διαφορετική.
Η βραβευμένη δημοσιογράφος Alice Feiring, βρέθηκε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην κάβα του Τανίνη Αγάπη Μου για μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το φυσικό κρασί και τη σημασία της αυθεντικότητας. Σκοπός της Feiring δεν είναι να μετατρέψει όλα τα κρασιά σε φυσικά, αλλά να γνωρίζουμε τι είναι ώστε να μπορεί ο καθένας μας να κάνει τις επιλογές του.
Το Wine is Fine προσδιορίζεται ως cave à manger και άνοιξε στην οδό Βύσσης
Πληθαίνουν τα wine bars στην πόλη, κάτι που δείχνει ότι αυξάνεται και το ενδιαφέρον μας για το κρασί. Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας βρίσκει αυτό που ταιριάζει στις προτιμήσεις του.
Από το Νεπάλ στην Αθήνα: Η Sujana Acharya, ιδιοκτήτρια του Naan StopΤο φαγητό είναι πολυπολιτισμικό και έχει πλέον τους κατάλληλους εκπροσώπους. Τους μήνες που πέρασαν, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα γυναίκες που μαγειρεύουν στην Αθήνα, τα φαγητά του τόπου τους. Είτε μας αρέσουν τα φαγητά τους είτε όχι, συμβάλλουν στο να γνωρίσουμε καλύτερα κάτι που στα μάτια μας μπορεί να φαίνεται ως «ξένο». Και σε αυτές τις περίεργες εποχές, το φαγητό μπορεί να μας φέρει κοντά. Το απέδειξε πρόσφατα και το φεστιβάλ Στην Κουζίνα με τους Πρόσφυγες – Cooking #WithRefugees που οργάνωσε φέτος η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ σε εστιατόρια της πόλης και της περιφέρειας.
Ta supper clubs έγιναν της μόδας. Θα ήθελα να δώσω τα credits – για την Αθήνα προφανώς – στον Βασίλη Καλλίδη που έχει ταλέντο στο να μαζεύει ετερόκλητους ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι απλά και μόνο για την ευχαρίστηση όλων μας. Όπως επίσης και για την αποδομημένη πάβλοβα που έφτιαχνε κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι, την οποία κάπου πήρε το μάτι μου σε κάποια dinner clubs, στο Instagram.
Πηγή: oneman.gr
Leave a comment