Όλοι οι λόγοι που οι ταβέρνες έχουν βγάλει κακό όνομα. Αν έλειπαν, η λίστα με τις επιλογές μας θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Τα κακά λάδια. Τα λάδια που αλλάζονται σπάνια. Οι προκάτ πατάτες και τα συσκευασμένα τζατζίκια. Οι χωρίς λόγο τεράστιοι κατάλογοι με πιάτα που δεν υπάρχουν ή δεν τα έχει παραγγείλει ποτέ κανείς. Οι κρέμες μπαλσάμικου που φυτρώνουν ακόμα κι εκεί που δεν τις σπέρνουν (βλ. το ζιγκ ζαγκ του τρόμου πάνω από τυριά και σαλάτες). Α, και τα παγωτίνια στο τέλος. Τι απέγινε το «καρπουζάκι να φέρω;»; Γ. Παπαστάμου
Το κρασί κυρίως και πάνω από όλα. Όπως ο οινοποιός δεν παριστάνει τον ταβερνιάρη, έτσι κι ο ταβερνιάρης πρέπει να αφήσει τη δουλειά του οινοποιού στους αρμοδίους. Στην παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα του 2023 θέλουμε καλές εμφιαλωμένες Ρετσίνες, Μαντινείες, Ασύρτικα και Ξινόμαυρα (και άλλες ελληνικές ποικιλίες), σερβιρισμένα σε κατάλληλα κολονάτα ποτήρια. Ν. Μακρυωνίτου
Η χρήση του σπορέλαιου, οι κονσέρβες που παρουσιάζονται ως «σπιτικές» και «σπεσιαλιτέ», το χύμα και λαθραίο ξιδόκρασο που σερβίρεται ως «δικό μας», η ντοματοσαλάτα που υπάρχει όλο τον χρόνο (με άνοστες ντομάτες από υβρίδια μεγαλωμένα σε θερμοκήπια – όλο λάθος), ο εξαερισμός που πάντα, μα πάντα επιδέχεται βελτίωση, οι φούσκες στην κουζίνα που έχουν να καθαριστούν μία δεκαετία και οι τουαλέτες, που δεν αντιμετωπίζονται ως μέρος του μαγαζιού και παραμελούνται. Ό,τι φοράει την κουκούλα της παράδοσης για να καλύψει την αμέλεια. Ν.Δημητρίου
Oι περιττές φωνές: Δεν χρειάζεται να φωνάζει ο σερβιτόρος στην κουζίνα «ένα τζατζίκι και δύο πατάτες στο τρία». Αν είναι έτσι, ζητάμε τον αριθμό του τραπεζιού μας και το φωνάζουμε και μόνοι μας. Οι τουαλέτες: Δεν έχουμε την απαίτηση να λέμε «Βαγγέλη» και να ανοίγουν οι βρύσες και να πέφτουν τα σαπούνια, αλλά η καθαριότητα πρέπει να είναι εκ των ων ουκ άνευ, όσο κόσμο κι αν έχει. Το κρασί: Όχι στα ξίδια και στα νερωμένα. Τίμιο και αξιοπρεπές κρασί και επιλογή εμφιαλωμένων. Και το τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: μια στοιχειώδης μέριμνα για ΑμεΑ. Μ. Βασιλοπούλου
Φωτογραφία: Άγγελος Γιωτόπουλος
Η τηγανίλα που σου ανακατεύει το στομάχι και κρέμεται στα ρούχα και στα μαλλιά σαν λερή υγρασία, θα μπορούσε να λείπει. Παλιά, την κατάσταση έκανε ακόμα χειρότερη η τσιγαρίλα. Τεκέδες κανονικοί ήταν οι ταβέρνες και όλοι εμείς παίζαμε αναγκαστικά τον ρόλο των μοιραίων σε μια ατμόσφαιρα βαθιάς και αφύσικης παρακμής. Τώρα βέβαια, με όλη τη συζήτηση για το τσιγάρο του Μπισμπίκη και για το κατά πόσο εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος, αρχίζω να αμφιβάλλω αν είναι καταστάσεις που αφήσαμε στο παρελθόν. Όμως φαίνεται ότι οι ταβέρνες κρατούν γερά το οχυρό της νομιμότητας και είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω πρόσφατα, όταν σε μία από αυτές της λίστας μας ένας πελάτης ζήτησε να ανάψει τσιγάρο. Στο κατάστημα δεν υπήρχε ψυχή εκείνη την ώρα, ωστόσο ο μαγαζάτορας αρνήθηκε σθεναρά και αυτό το ηρωικό «όχι» το εκτίμησα. Χρ. Τζιάλλα
Τα εξαντλητικά παραβρασμένα χόρτα, τα ταλαιπωρημένα στεγνά κρέατα και ψάρια, τα λαδοπιωμένα τηγανητά. Η έλλειψη εμφιαλωμένου κρασιού (και των ποτηριών που χρειάζεται). Τα άδεια πιάτα που μπορεί να μείνουν στο τραπέζι για ώρα και ώρα χωρίς κανείς να έρθει να τα μαζέψει. Η αφροντισιά στα βασικά (βλ. τουαλέτες ή εξαερισμό). Κι εκείνοι οι ανεξήγητα μεγάλοι κατάλογοι, που τσουβαλιάζουν ένας Θεός ξέρει τι. Ας είναι λίγα κι ας είναι καλά. Δυο μαστόρικα ψητά και δυο τρυφερά μαγειρευτά μπορεί να σου σταμπάρουν χαμόγελο διαρκείας. Α. Σταματιάδου
Τα πολλά και αδιάφορα πιάτα. Καλύτερα λίγα και καλά. Μου λείπουν πιάτα ωμά, ακατέργαστα, με καλά υλικά: ελιές, σαλάμι, τυρί, καλή ντομάτα. Λιγότερες τηγανητές πατάτες, περισσότερο ελαιόλαδο. Ας μην πειράξουμε τις ταβέρνες που έχουν καλό χύμα κρασί. Αν δεν έχουν καλή πηγή, τότε το εμφιαλωμένο είναι προτιμότερο. Για το τσιγάρο η κουβέντα είναι μεγάλη. Και, για να μην τα ρίχνουμε όλα στις ταβέρνες, ας προσέξουμε και οι θαμώνες να αλλάξουμε κάτι στη δική μας στάση: η ταβέρνα δεν είναι φαστ φουντ «τώρα πεινάω, τώρα το θέλω». Πάμε, καθόμαστε, ηρεμούμε και παραγγέλνουμε. Ανυπόμονοι θαμώνες, ιδιαίτερα οικογένειες με μικρά παιδιά που θέλουν να φάνε ΤΩΡΑ, καλό είναι να αποφεύγουν την ταβέρνα. Και κάτι ακόμα: ας εμπιστευτούμε τους ταβερνιάρηδες όταν μας προτείνουν τις σπεσιαλιτέ τους, το πιάτο ημέρας με κάτι καλό που βρήκαν στην αγορά. Κάτι θα ξέρουν. Β. Κωνσταντινίδου
Πόσο δύσκολο είναι για μια ταβέρνα να φτιάξει τη μελιτζανοσαλάτα, την τυροκαυτερή ή το τζατζίκι της; Οι ετοιματζίδικες δεν είναι νόστιμες και έχουν μεγάλη διαφορά από τις χειροποίητες. Και αν οι ιδιοκτήτες προτιμούν να σερβίρουν αλοιφές του εμπορίου, ας είναι ειλικρινείς και ας το λένε στους πελάτες. Το καλό ψωμί στην ταβέρνα, ειδικά αν το έχουν ψήσει και αλείψει με λαδορίγανη, μπορεί να απογειώσει ένα ήδη καλό γεύμα. Ωστόσο υπάρχουν πολλά μαγαζιά που το σερβίρουν μπαγιάτικο ή άγευστο και υποβιβάζουν έτσι το μενού τους. Κρίμα είναι. Μ. Πετρίδου
Δεν θα άλλαζα τίποτα. Αν δεν μου άρεσε κάτι, θα άλλαζα ταβέρνα. Σ. Μαργέλος
Πηγή: gastronomos.gr
Leave a comment