Στο ποινικό δίκαιο έχει μεγάλη σημασία η έννοια του ενδεχόμενου δόλου, όταν, δηλαδή, ο δράστης προβλέπει το αξιόποινο αποτέλεσμα της πράξης του και το αποδέχεται ως πιθανό. Για παράδειγμα, όταν κάποιος κλωτσά στο κεφάλι έναν αδύναμο άνθρωπο (περίπτωση Ζακ Κωστόπουλου) είναι λογικό να υποθέσει ότι μπορεί να τον σκοτώσει.

Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση αν η κυβέρνηση, πυροδοτώντας ακραία ένταση στο ΑΠΘ, “θέλει νεκρό”. Δεν το επιδιώκουν αλλά ξέρουν ότι μπορεί να προκύψει. Όταν δεν τιμωρούν, ούτε καν αποδοκιμάζουν, αστυνομικό που έριξε με ευθεία βολή χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε φοιτητή, ενθαρρύνουν τους συναδέλφους του να πάρουν και άλλα τέτοια ρίσκα που μπορεί να φέρουν θανατηφόρο αποτέλεσμα.

Με άλλα λόγια, δεν είναι στις προθέσεις τους αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν στρατηγική για να μη συμβεί.

Τους ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η παραγωγή πόλωσης, η επίδειξη πυγμής, η ανάσχεση διαρροών προς τα δεξιά, η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα που δήθεν προστατεύει τους μπαχαλάκηδες, ο εκφοβισμός της μεσαίας τάξης με τις φασαρίες, η προβολή της ΝΔ ως πολιτικής δύναμης που εγγυάται την ασφάλεια.

Αν η ευόδωση του σχεδιασμού τους προϋποθέτει και νεκρό, θα ήταν δυσάρεστο αλλά δεν θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν ότι δεν θα συμβεί.

Οι τραυματισμοί, άλλωστε, είναι μέσα στο παιχνίδι. Όταν πέφτει ξύλο με τα ΜΑΤ, αναμενόμενο είναι να υπάρξουν θύματα. Δεν θα ανησυχήσουν και δεν θα κλάψουν. Τους βαφτίζουν ταραξίες, τους αντιμετωπίζουν ως παραβατικούς, και απευθύνονται σε ένα κοινό που έχει ήδη καταπιεί μεγάλες ποσότητες προπαγάνδας, ελπίζοντας ότι θα καταπιεί λίγη ακόμη.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε. Και μόνο από τύχη μπορεί να γλιτώσουμε έναν νεκρό.

ΠΗΓΗ