Του Μανόλη Καψή
Την εποχή των μνημονίων ο Γιώργος Τράγκας ήταν αγανακτισμένος και οπαδός της δραχμής. Στο ραδιόφωνο έδινε ρέστα, μιλώντας πότε ελληνικά, πότε γερμανικά και πότε γρυλίζοντας. Στην τηλεόραση, εμφανιζόταν πλαισιωμένος από δυο αξιωματικούς των ναζί, με τα περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό, οι οποίοι τον παρακολουθούσαν αμίλητοι σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής, να αγορεύει για τη νέα κατοχή που ζούμε. Στο γραφείο του στο στούντιο του Contrachannel, φιγουράριζαν τα πορτρέτα της Μέρκελ και του Σόϊμπλε, δίπλα δίπλα μαζί με εκείνο του Χιτλερ και των αξιωματικών- εγκληματιών πολέμου της Βέρμαχτ και των SS.
Ορισμένοι, σήμερα που έχει γίνει πλέον γνωστή η τεράστια περιουσία του Γιώργου Τράγκα, σχολιάζουν ότι ίσως ο αγώνας του για την επιστροφή στη δραχμή, δεν ήταν και τόσο ανιδιοτελής. Η μεγάλη του περιουσία, όλη στο εξωτερικό, θα πολλαπλασιαζόταν.
Αν και στη δημοσιογραφική πιάτσα ήταν γνωστό ότι ο Γιώργος Τράγκας είχε γίνει πλούσιος -άλλωστε ο ίδιος δεν έκρυβε ποτέ και σε κανέναν, ότι τα Σαββατοκύριακα πήγαινε ανελλιπώς στη βίλα του στη Νίκαια για να ξεκουραστεί- κανείς δεν φανταζόταν ότι θα υπολογίζεται στα 100 εκατ. ευρώ. Ούτε ότι θα διέθετε 17 ακίνητα στις πιο κοσμοπολίτικες και ακριβές πόλεις του κόσμου. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, ήταν όμως γνωστό το πώς απέκτησε τη μεγάλη περιουσία. Δεν ήταν φυσικά ο μόνος που απαιτούσε εκβιαστικά κρατική διαφήμιση, με αντίτιμο τη σιωπή του. Εστω την ανοχή του. Απλώς, αυτός ήταν ίσως ο πιο αδίστακτος. Θύματά του ήταν οι διοικητές των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, οι Τραπεζίτες, οι υπουργοί ακόμα και οι πρωθυπουργοί. Πιθανώς και ιδιώτες επιχειρηματίες. Κανείς δεν ήθελε να τον πιάσει ο Τράγκας στο στόμα του…
Η εφημερίδα του Γιώργου Τράγκα είχε δηλαδή μερίδιο 0,1% στις κυκλοφορίες των κυριακάτικων εφημερίδων και το 4,9% της διαφημιστικής πίτας. Η Καθημερινή είχε μερίδιο το 4,2% στις κυκλοφορίες και το 3,4% της διαφημιστικής πίτας.
Η σκανδαλώδης αυτή πολιτική τελείωσε με τα μνημόνια. Οχι ότι οι δημοσιογράφοι τύπου Τράγκα άλλαξαν τακτική. Απλώς μειώθηκε δραστικά η διαφημιστική δαπάνη.
Η κατανομή της κρατικής διαφήμισης την εποχή του Κώστα Καραμανλή με κριτήριο τον κατευνασμό της κριτικής, θα είχε ίσως ιστορικό και μόνο ενδιαφέρον και θα τροφοδοτούσε απλώς το σασπένς για την υπόθεση Τράγκα και τις περιπέτειες των κληρονόμων του, αν υπήρχαν ενδείξεις ότι και η εξουσία άλλαξε μυαλά. Η πρόσφατη ιστορία με την περίφημη λίστα Πέτσα έδειξε ότι τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.
Leave a comment