To tvxs.gr έλαβε και δημοσιεύει την επιστολή των δικηγόρων Αγγελικής Δημακοπούλου και Αγγελικής Κανελλοπούλου, μέσα από την οποία απαντούν σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα η Ειρήνη Σταματούδη, πρώην διευθύντρια του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας του Υπ. Πολιτισμού, στο in.gr.

Σήμερα η κα Σταματούδη κατέχει τη θέση της παρατηρήτριας συμβούλου της CISAC (Παγκόσμια Ένωση Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης) στον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης έργων μουσικής «ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ». Σημειώνουμε πως οι δημιουργοί διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο ανασφάλειας, ενώ οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους δύο οργανισμούς ΕΔΕΜ  (ο οργανισμός που στήθηκε από την πλειοψηφία των ελλήνων δημιουργών) και Αυτοδιαχείριση με σκοπό την συγχώνευση τους, παραμένουν άκαρπες.

Ολόκληρη η επιστολή:

Στην Ελλάδα οι “νεοφιλελεύθεροι” χρηματοδοτούνται από το κράτος. Εμείς… από εσάς! Στήριξε την ανεξαρτησία του tvxs.gr, κάνοντας κλικ εδώ.

Το «πρόσωπο κλειδί για τον τομέα της πνευματικής ιδιοκτησίας,  η κ. Ειρήνη Σταματούδη, η οποία διετέλεσε διευθύντρια του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας από το 2007 έως το 2018», μίλησε στις 19.02.2021 στο «in gr», από τη σημερινή της θέση, αυτή του παρατηρητή – συμβούλου της CISAC στον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης έργων μουσικής «ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ».

Με αυτή της την ιδιότητα, τέθηκε επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας της Αυτοδιαχείρισης, η οποία, από κοινού με την αντίστοιχη διαπραγματευτική ομάδα της ΕΔΕΜ, επεξεργάζονταν το σχέδιο συγχώνευσης των δύο Οργανισμών.

Η συνέντευξη της κ. Σταματούδη, δυστυχώς, βρίθει ανακριβειών και επιλεκτικών αναφορών. Ως άμεσα εμπλεκόμενες στο υπό συζήτηση θέμα, έχοντας μέχρι πρόσφατα συνεργαστεί στενά με την κ. Σταματούδη και όντας, διαχρονικά, ένθερμες υποστηρίκτριες ενός και μοναδικού ενιαίου Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης έργων μουσικής, προς το συμφέρον των δικαιούχων, επιθυμούμε να αποκατασταθεί επιτέλους η αλήθεια.

Στη Συνέντευξή της η κ. Σταματούδη αναφέρει «…ότι το πρόβλημα ξεκίνησε από την περίοδο της ΑΕΠΙ. Ήταν ένας ΟΣΔ που είχε τη μορφή ανώνυμης εταιρείας. Οι δικαιούχοι δεν είχαν έλεγχο στη διαχείριση των έργων τους. Σε διαχειριστικό έλεγχο που διενήργησε ο ΟΠΙ, ύστερα από εντολή του Υπουργείου Πολιτισμού, εντοπίστηκαν σοβαρές παραβάσεις. Οι τότε μέτοχοι της ΑΕΠΙ παραπέμφθηκαν για σωρεία κακουργημάτων. Μαύρες τρύπες, αδιανέμητα δικαιώματα δεκάδων εκατομμυρίων, υψηλές αμοιβές στελεχών της ΑΕΠΙ, κλπ…».

Πράγματι, η ΑΕΠΙ λειτουργούσε με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας επί 80 χρόνια και εκπροσωπούσε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού και αλλοδαπού ρεπερτορίου, έχοντας δεσπόζουσα θέση στον χώρο της συλλογικής διαχείρισης έργων μουσικής. Η ΑΕΠΙ διαχειριζόταν δεκάδες εκατομμύρια που προέρχονταν από τον κόπο των δημιουργών, χωρίς ποτέ να ελεγχθεί, έστω και στοιχειωδώς. Είχε δε, αντλήσει από τους δημιουργούς που εκπροσωπούσε, όλη την πληροφορία σχετικά με το Ελληνικό Τραγούδι, την οποία διαχειριζόταν εν κρυπτώ και αδιαφανώς και η οποία αποτελούσε «εθνικό κεφάλαιο» για την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας.
Ήδη από το 2015, είχε γίνει αντιληπτό στους δημιουργούς αλλά και  σε όλη την αγορά ότι η ΑΕΠΙ αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Το 2016 μάλιστα προσπάθησε να «διαφύγει» στην Κύπρο, μεταφέροντας την έδρα της εκεί.

Όταν, ο τότε Υπουργός Πολιτισμού Ν. Ξυδάκης, έδωσε εντολή στον ΟΠΙ για έλεγχο της ΑΕΠΙ, ο οποίος διενεργήθηκε από την ελεγκτική εταιρεία Ernst & Young και τη ΦΑΕ Αθηνών και αποκαλύφθηκαν οι μαύρες τρύπες που απειλούσαν το εισόδημα των δημιουργών από τα δικαιώματά τους, μετά από αίτημα μεγάλης μερίδας τους, και με την ενεργή συμμετοχή του ΟΠΙ και της κ. Σταματούδη, διορίστηκε στην ΑΕΠΙ Προσωρινή Επίτροπος, με σκοπό την εξυγίανση της ΑΕΠΙ.

Αναφέρει η κ. Σταματούδη επί λέξει ότι «Μία μερίδα δημιουργών επιθυμούσε την -έστω προσωρινή- κρατικοποίηση του συστήματος, το οποίο θα ήλεγχαν δημόσιοι λειτουργοί και συνεργάτες της τότε Κυβέρνησης. Την έλλειψη εμπειρίας τους σε ζητήματα συλλογικής διαχείρισης κάλυπτε η στήριξη της τότε πολιτικής ηγεσίας. Μία άλλη μερίδα πίστευε ότι έπρεπε να ακολουθηθεί το μοντέλο που ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες: ένας ΟΣΔ, ανεξάρτητος από το Κράτος, και αυτοδιοικούμενος από τα μέλη του».

Η αλήθεια είναι ότι η «δημόσια λειτουργός και οι συνεργάτες της» που επελέγησαν για το τιτάνιο αυτό έργο της Προσωρινής Επιτροπείας της ΑΕΠΙ, πράγματι δεν ήταν «πρόσωπα κλειδιά» στο χώρο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Ήταν άνθρωποι αδέκαστοι και έμπειρα στελέχη της αγοράς, χωρίς εξαρτήσεις, «υποχρεώσεις» και «γνωριμίες», ώστε να είναι ανοιχτοί σε παρασκηνιακές συνεννοήσεις, αλλά έχοντας μόνο γνώμονα, το συμφέρον των δημιουργών.

Οι άνθρωποι αυτοί, με επιμονή και σκληρή δουλειά, κατάφεραν να διεισδύσουν, όσο ποτέ κανείς,  στο σκληρό πυρήνα του μοναδικού μέχρι τότε μεγάλου Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης έργων μουσικής. Για πρώτη φορά στα 80 χρόνια λειτουργίας της, έσπασε η ΟΜΕΡΤΑ στην ΑΕΠΙ και αποκαλύφθηκε πλήρως ο τρόπος που διαχειριζόταν τα δικαιώματα των δημιουργών.

Παράλληλα, καταγράφηκε και συσσωρεύτηκε μία τεράστια και πολύτιμη εμπειρία, σχετικά με τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων έργων μουσικής στην πράξη, την οποία ελάχιστοι διέθεταν, τουλάχιστον μέχρι τότε.

Με την αναπόφευκτη κατάρρευση της ΑΕΠΙ στον ορίζοντα, αναζητήθηκαν προτάσεις και λύσεις για την επόμενη μέρα.

Αναφέρει επί λέξει η κ. Σταματούδη ότι: «Η τότε κυβέρνηση συντάχθηκε με το αίτημα αυτών που ζητούσαν έναν κρατικό φορέα με αποτέλεσμα εκεί που υπήρχε πλέον ένας ΟΣΔ να δημιουργηθούν δύο.

Δημιούργησε την ΕΥΕΔ κάτω από την ομπρέλα του ΟΠΙ…». Σε άλλο δε σημείο της συνέντευξής της αναφέρει ότι  «Μετά την κατάρρευση της ΑΕΠΙ δημιουργήθηκε μία μοναδική ευκαιρία να συνυπάρξουν όλοι οι δημιουργοί κάτω από μία στέγη. Δυστυχώς προκλήθηκε ένας διχασμός».

Η αλήθεια είναι ότι μετά την κατάρρευση της ΑΕΠΙ, κανένας ΟΣΔ δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει τη διαχείριση των δικαιωμάτων των δικαιούχων που εκπροσωπούσε η ΑΕΠΙ.  Η εναπόθεση της λύσης στην «αυτορρύθμιση της αγοράς», η οποία αποτέλεσε την αρχική πρόταση της CISAC, θα σήμαινε ότι οι δικαιούχοι θα ήταν υποχρεωμένοι να «καταφύγουν» για τη διαχείριση των δικαιωμάτων τους, στην Αυτοδιαχείριση, έναν ΟΣΔ, ο οποίος είχε λάβει άδεια λειτουργίας το 2003, κατά παρέκκλιση των προϋποθέσεων βιωσιμότητας και ο οποίος, υπολειτουργούσε, δεν πραγματοποιούσε διανομές στα μέλη του ανάλογα με τη χρήση των έργων τους, αλλά εν είδη κοινωνικού μερίσματος.

Δεν διέθετε μηχανισμό είσπραξης, μηχανογραφικά συστήματα για να πραγματοποιήσει τεκμηρίωση των έργων των δημιουργών και διανομή και δεν μπορούσε να ενσωματώσει, στα τότε πληροφοριακά της συστήματα, τα δεδομένα των έργων των δικαιούχων, δεδομένα μάλιστα που δεν διέθετε, ούτε είχε και τον τρόπο να αποκτήσει.

To αποτέλεσμα θα ήταν να διαμορφωθεί μία κατάσταση χάους στην Ελληνική αγορά της διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων μουσικών έργων, με καταστρεπτικές συνέπειες, τόσο για τους ίδιους τους δικαιούχους, όσο και για τους χρήστες μουσικών έργων. Συγχρόνως θα είχε επιζήμιες συνέπειες και στην ίδια την οικονομία της χώρας.

Αυτοί, μεταξύ άλλων, ήταν κυρίως οι λόγοι που αν και η ΑΕΠΙ κατέρρεε, η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ εξακολουθούσε να μην αποτελεί πειστική λύση για τους δημιουργούς, με τη συντριπτική τους πλειοψηφία να αναζητά άλλες εναλλακτικές.

Η πρόταση της κ. Σταματούδη, κατά το χρόνο εκείνο, ήταν η ανάκληση της άδειας λειτουργίας της ΑΕΠΙ, η υποχρεωτική θέση της σε εκκαθάριση και η μεταφορά της δραστηριότητας της, στην Αυτοδιαχείριση, με νόμο! Με άλλα λόγια πρότεινε να «κλείσει» υποχρεωτικά μια ιδιωτική ανώνυμη εταιρεία, να τεθεί υποχρεωτικά σε εκκαθάριση και να μεταφερθεί η δραστηριότητα της σε έναν άλλο ιδιώτη!

Όταν έγινε σαφές ότι μια τέτοια επιλογή, που θα καταπατούσε κάθε συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα και πολλούς εθνικούς και ευρωπαϊκούς κανόνες, δεν ήταν αποδεκτή και ανεκτή από το νομικό μας σύστημα, μία μερίδα δημιουργών, πρότεινε τη διατήρηση της ΑΕΠΙ,  και την εξυγίανσή της μέσω της προπτωχευτικής διαδικασίας. Η πρόταση αυτή, είχε νομική βάση και για το λόγο αυτό, εξετάστηκε λεπτομερώς.

«Σκόνταφτε» όμως στην άρνηση των πιστωτών της ΑΕΠΙ, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού Δημοσίου, να «κουρέψουν» τα τεράστια χρέη της, αλλά κυρίως, στην επιμονή της Διοίκησής της, να εξακολουθεί να παίζει ρόλο στα πράγματα, έστω και παρασκηνιακά. Συγχρόνως, ακόμη και να ευοδωνόταν το σχέδιο αυτό, θα απέμενε ένα μεγάλο «χρεωστικό υπόλοιπο» το οποίο θα καλούνταν να αποπληρώσουν οι δημιουργοί, από τα μελλοντικά τους δικαιώματα.

Λόγω του νομικού κενού, – αφού δεν υπήρχε πρόβλεψη για την τύχη της δραστηριότητας ενός ΟΣΔ, μετά την ανάκληση της άδειάς λειτουργίας του – το θέμα επεξεργάστηκαν νομικοί εγνωσμένου κύρους και αξιοπιστίας, από όλους τους τομείς του δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της κ. Σταματούδη και ημών, οι οποίοι καταλήξαμε στην πρόταση δημιουργίας ενός αναγκαίου και απαραίτητου μεταβατικού δημόσιου φορέα, ο οποίος θα αναλάμβανε εκτάκτως και προσωρινά τη διαχείριση των δικαιωμάτων των δικαιούχων της ΑΕΠΙ, μετά την ανάκληση της άδειας λειτουργίας του, λόγω της ανάγκης για την προάσπιση των δικαιωμάτων των δικαιούχων, αλλά και του δημοσίου συμφέροντος εν γένει.

Η πρόταση αυτή υιοθετήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο αποφάσισε να εντάξει την Υπηρεσία αυτή στον ΟΠΙ. Έτσι δημιουργήθηκε η ΕΥΕΔ, η λειτουργία της οποίας ανατέθηκε στην ίδια «δημόσια λειτουργό και τους συνεργάτες της» που είχαν επιτροπεύσει την ΑΕΠΙ, είχαν ελέγξει τον τρόπο λειτουργίας της, είχαν συμμετάσχει σε πληθώρα διαπραγματεύσεων με χρήστες και είχαν συσσωρεύσει την απαιτούμενη εμπειρία της συλλογικής διαχείρισης έργων μουσικής στην πράξη!

Αναφέρει η κ. Σταματούδη ότι «Η τότε πολιτική ηγεσία που επέλεξε το μοντέλο της ΕΥΕΔ, πιστεύω ότι θεωρούσε ότι αυτό θα συνιστούσε προσωρινή λύση. Είχε προβλεφθεί χρονικό διάστημα 2 ετών ζωής της ΕΥΕΔ αλλά τουλάχιστον σε εμένα είχε εκφρασθεί η άποψη ότι σε λίγους μήνες θα υπήρχε ένωση των δύο ομάδων. Δεν διχάζεις όμως πρώτα έναν χώρο για να τον ενώσεις μετά. Δημιουργείς εξαρχής τις προϋποθέσεις για την ένωση».

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι ξεκίνησε ο διχασμός. Δυστυχώς η κ. Σταματούδη παραλείπει να αναφέρει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους δεν επήλθε η ΕΝΩΣΗ!
Παραλείπει να αναφέρει την εκστρατεία κατασυκοφάντησης της ΕΥΕΔ τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό!

Παραλείπει να αναφέρει ότι η Αυτοδιαχείριση, αντί να συνταχθεί – όπως επανειλημμένως της προτάθηκε – με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού ρεπερτορίου και να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, ως αντίπαλο δέος της ΑΕΠΙ, επέλεξε τον εμφύλιο, καλώντας τις «Ξένες Δυνάμεις» να πολεμήσουν για λογαριασμό της, με στόχο την εξόντωση των συναδέλφων της.

Παραλείπει η κ. Σταματούδη να αναφέρει ότι αρχικά, ο Γενικός Διευθυντής της CISAC υπέδειξε στην τότε Υπουργό να μην εφαρμόσει το νόμο.

Παραλείπει η κ. Σταματούδη να αναφέρει ότι όταν η «υπόδειξή του» δεν  εισακούστηκε, υπέγραψε με την Αυτοδιαχείριση «αποικιοκρατικό» Μνημόνιο Συνεργασίας, άλλως μνημόνιο παραδοχής ότι η Αυτοδιαχείριση δεν πληρούσε τις αναγκαίες προδιαγραφές βιώσιμου Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης, ο οποίος θα ήταν ικανός να αναλάβει τη διαχείριση των δικαιωμάτων χιλιάδων Ελλήνων και ξένων δημιουργών που μέχρι τότε εκπροσωπούσε η ΑΕΠΙ (Βλ. Μνημόνιο εδώ). Ταυτόχρονα, εξέδωσε «ντιρεκτίβα» προς τους ΟΣΔ του εξωτερικού να υπογράψουν συμβάσεις με την Αυτοδιαχείριση, χρηματοδοτώντας την με 1.000.000, 00 € και διόρισε έναν Ιρλανδό Γενικό Διευθυντή για να την διοικεί.

Παραλείπει να αναφέρει ότι δημοσιεύθηκαν συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, του Ιρλανδού Γενικού Διευθυντή, του κ. Γιάννη Γλέζου, παρεμβάσεις υποτιθέμενων ανεξάρτητων ευρωπαϊκών ενώσεων δημιουργών, παρεμβάσεις ενώσεων χρηστών, επιστημονικά συγγράμματα και άλλα πολλά, τα οποία αποκαλούσαν την ΕΥΕΔ, «κρατικό μόρφωμα» που καταστρατηγεί το εθνικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο και νοθεύει τον ανταγωνισμό.

Η αλήθεια, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά στη συνέντευξη της κ. Σταματούδη, είναι ότι αποκρούστηκε πεισματικά από την ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ οποιαδήποτε πρόταση συνεργασίας με την ΕΥΕΔ, τόσο πριν, όσο και μετά τη δημιουργία της, καθώς και οποιαδήποτε προσπάθεια κοινής είσπραξης δικαιωμάτων με την ΕΥΕΔ, με τον μονότονα επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό: «Δεν αναγνωρίζουμε την ΕΥΕΔ. Είναι παράνομη, αντισυνταγματική και αντίθετη προς το ενωσιακό δίκαιο».
Ευτυχώς, «scripta manent».

Κυρίως όμως η κ. Σταματούδη αποκρύπτει ότι, εναντίον της ΕΥΕΔ, δηλαδή της πλειοψηφίας του ελληνικού ρεπερτορίου, επιλέχθηκαν από την ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ απολύτως επιθετικές ενέργειες, με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού, καθώς και με καταγγελίες σε όλες τις δυνατές δημόσιες αρχές.

Εις μάτην!

Παρά τον αέρα αισιοδοξίας που έφερε η συνεργασία της ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ με την CISAC και παρά τον ανηλεή πόλεμο προς την ΕΥΕΔ, η Αυτοδιαχείριση κατόρθωσε να προσελκύσει περίπου 130 Έλληνες δημιουργούς, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων, μόλις 8 μήνες μετά, κατήγγειλαν πανηγυρικά τις συμβάσεις τους και εντάχθηκαν ομαδικά στο «κρατικό μόρφωμα»!

Η απάντηση όμως δεν ήρθε μόνον από τους ίδιους τους δημιουργούς που δεν «έμειναν» στην ΕΥΕΔ, αλλά έφυγαν και ξαναγύρισαν. Ήρθε οριστικά και αποστομωτικά από το Συμβούλιο της Επικρατείας και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού!

Η ΕΥΕΔ δεν είναι παράνομη, δεν είναι αντισυνταγματική, δεν παραβιάζει το ενωσιακό δίκαιο! (βλ. απόφαση ΣτΕ 1009/2020).

Παραλείπει επίσης η κ. Σταματούδη να αναφέρει στη συνέντευξή της, ότι η ΕΥΕΔ στηρίχθηκε, τόσο από την προηγούμενη, όσο και από την παρούσα κυβέρνηση, σε αναγνώριση της αναγκαιότητάς της, ως μεταβατικού εργαλείου για την ομαλή λειτουργία της συλλογικής διαχείρισης στην Ελλάδα.

Παραλείπει να αναφέρει στη συνέντευξή της, ότι η ΕΥΕΔ επιτέλεσε στο ακέραιο το ρόλο της, εκπροσώπησε με επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού ρεπερτορίου, αλλοδαπούς Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης, όπως τη SACEM, πολυεθνικούς εκδότες, όπως τη UNIVERAL και τη WARNER CHAPPEL.

Εισέπραξε και διένειμε αρκετά εκατομμύρια ευρώ στους δικαιούχους της και θα είχε εισπράξει τουλάχιστον τα τετραπλάσια, αν η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ δεν είχε επιλέξει την πολεμική τακτική, το διχασμό της αγοράς και τις «συμμαχίες» με τους χρήστες. Δόμησε το αρχείο των Ελλήνων Δημιουργών και πραγματικά δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και σήμερα, δημιουργοί που επιθυμούν να εγγραφούν, ως μέλη στην ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ή και σε ΟΣΔ του εξωτερικού, ζητούν να λάβουν το ρεπερτόριό τους από το αρχείο που δόμησε η ΕΥΕΔ.

Ορθά αναφέρει η κ. Σταματούδη, ότι η ΕΥΕΔ σχεδιάστηκε και «θα συνιστούσε προσωρινή λύση». Και εάν η Αυτοδιαχείριση είχε επιλέξει το δρόμο της συναίνεσης και όχι της επίθεσης κατά της ΕΥΕΔ και των δημιουργών που την επέλεξαν, σήμερα θα μπορούσε, ενδεχομένως, να είναι ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης τον οποίον θα είχαν επιλέξει οι δημιουργοί να αναλάβει τη δραστηριότητά της ΕΥΕΔ.

Και μέσα σε όλα αυτά που αναφέρει η κ. Σταματούδη, υπό το πρίσμα της δικής της πραγματικότητας, παραλείπει, σκοπίμως να μας πει, τη θέση της και το ρόλο της μέσα στην Αυτοδιαχείριση, ακόμα και σήμερα.

Αναφέρει η κ. Σταματούδη ότι «Σήμερα βλέπω ανθρώπους να οχυρώνονται πίσω από καρέκλες, δημιουργούς να στρέφονται εναντίον συναδέλφων τους!»

Η αλήθεια είναι ότι οι προϋποθέσεις για έναν Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης υπήρχαν και υπάρχουν και είχαν και έχουν επανειλημμένως εκφραστεί και δημόσια. Δυστυχώς, η Αυτοδιαχείριση στην επιθυμία της να «καταστρέψει» την ΕΥΕΔ, πυροβόλησε και εξακολουθεί να πυροβολεί τα ίδια της τα πόδια.

Εξακολουθεί να επιλέγει τα δικαστήρια και τις αντιδικίες και εξακολουθεί να τινάζει στον αέρα διαπραγματεύσεις, εν αναμονή της έκδοσης δικαστικών αποφάσεων.

Να θυμίσουμε λοιπόν, με λύπη μας, ότι η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ακολουθώντας το ίδιο επιθετικό «μοντέλο» αρνήθηκε μετ’ επιτάσεως οποιαδήποτε συνεργασία με την ΕΥΕΔ, επειδή δήθεν, δεν την αναγνώριζε και επειδή ανέμενε το αποτέλεσμα της δίκης στο ΣτΕ, προαναγγέλλοντας διαρκώς το «κλείσιμό» της. Τελικά μετά από δύο χρόνια καταστροφικής πολεμικής, η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ έχασε τη δίκη.  Ο διχασμός όμως έμεινε και «οι προϋποθέσεις της ένωσης» είχαν ήδη δυναμιτιστεί.

Αναφέρει η κ Σταματούδη ότι  «Θα πρέπει άμεσα ένας εξ αυτών να αποτελέσει την στέγη όλων των δικαιούχων. Να συνεννοηθούν πως μπορούν να συνυπάρξουν όλοι δίκαια και ισότιμα ανταλλάσσοντας μεταξύ τους και τις απαραίτητες πληροφορίες. Οποιαδήποτε άλλη διαδικασία θέλει χρόνο και έχει κόστος που θα αποβεί σε βάρος των δημιουργών, θα εκτοξεύσει τα διαχειριστικά έξοδα, θα δημιουργήσει νέες μεταβατικές περιόδους, και μάλιστα εν μέσω πανδημίας όταν τα έσοδά τους ελαχιστοποιούνται.

Εάν δεν το συνειδητοποιήσουν οι δημιουργοί, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να διαιωνίζουν τα λάθη του παρελθόντος και να συντηρούν έναν αναίτιο διχασμό. Αποτέλεσμα θα είναι η κατάρρευση του χώρου. […] Κάποιοι δείχνουν να προτιμούν τη συγχώνευση, που είναι μία μακρόχρονη και δαπανηρή διαδικασία, αντί της άμεσης ένωσης.

Πράγματι, ο διχασμός είναι αναίτιος και ίσως η κατάρρευση του χώρου να είναι προ των πυλών. Όμως ως νομικοί, μαχόμενοι δικηγόροι, με θεωρητική και πρακτική εμπειρία και σε άλλους τομείς δικαίου, πλην της πνευματικής ιδιοκτησίας και της συλλογικής διαχείρισης, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ότι όλες οι «ενώσεις» προϋποθέτουν κάποιες στοιχειώδεις προπαρασκευαστικές διαδικασίες, καθώς και συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για την υλοποίησή τους. Για την περίπτωση που η κ. Σταματούδη το έχει παρεξηγήσει, αυτό λέγεται νομιμότητα, όχι «νομικισμός»! Η ένωση δύο ισότιμων και αυτόνομων φυσικών προσώπων λέγεται «γάμος». Στα νομικά πρόσωπα, λέγεται «συγχώνευση»!

Ας μας πει τελικά η κ. Σταματούδη, ξεκάθαρα και χωρίς «νομικισμούς»: Μήπως κάτι μας διαφεύγει; Τι έχει άραγε στο μυαλό της; Πως μπορούν «να συνυπάρξουν όλοι δίκαια και ισότιμα ανταλλάσσοντας μεταξύ τους και τις απαραίτητες πληροφορίες»;

Διότι ο Επίλογος του άρθρου, νομικά τουλάχιστον, δεν μας πείθει…

ΠΗΓΗ