Γιώργος Τράγκας: Μοντέλο
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο «νεκρός δεδικαίωται», αλλά όχι και οι πράξεις του. Ιδίως όταν προκύπτει πώς αντιλαμβανόταν την αποστολή του επί της Γης, ως αξιοποίηση του δημόσιου ρόλου του για άνομο προσωπικό όφελος.
Ισχύει και για την άσκηση δημοσιογραφίας, από ένα συγκεκριμένο είδος του κλάδου, με τρόπο που την καθιστά κακόφημο επάγγελμα.
Το θέμα είναι επίκαιρο μετά την αποκάλυψη ότι , εκλιπών, ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας άφησε πίσω του , αδιευκρίνιστης προέλευσης, περιουσία που υπερβαίνει τα εκατό εκατομμύρια ευρώ- διασκορπισμένη ανά την υφήλιο.
Καθώς το πιο γνωστό ανέκδοτο στο χώρο, έχει ως πρώτο συνθετικό ότι «η δημοσιογραφία οδηγεί παντού…», προκύπτει ότι οδηγεί και στον εύκολο, αφανή πλουτισμό.
Μόνο από θάνατο- ή από τύχη, όπως προ ετών με έτερο, επίσης εκλιπόντα, μεγαλοδημοσιογράφο, που ασκούσε το επάγγελμα με τον δικό του τρόπο- μπορεί να αποκαλυφθεί ότι το «λειτούργημα» ενίοτε λειτουργεί κυρίως υπέρ όσων το ασκούν.
Άραγε πόσοι ακόμη Τράγκες υπάρχουν στην ελληνική δημοσιογραφία; Πόσοι εμφανιζόμενοι ως δημοσιογράφοι στην πραγματικότητα είναι ευρωσυλλέκτες, με διόλου αγγελικές μεθόδους;
Πόσοι είναι βαποράκια, εκβιαστές, μεσολαβητές σε ύποπτες συναλλαγές και μιζαδόροι ως απολυμαντές τοξικών πολιτικών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών;
Με απλά λόγια πόσοι δημοσιογράφοι έχουν εισοδήματα πολλαπλάσια της φορολογικής τους δήλωσης- ασκώντας τη δημοσιογραφία ως προκάλυμμα σκοτεινών δραστηριοτήτων;
Αν δεν νομίζουν ότι η ίδια η δημοσιογραφία είναι σκοτεινή δραστηριότητα…
Στην Ελλάδα το δημοσιογραφικό επάγγελμα έχει όλο και λιγότερο σχέση με ότι περιγράφεται στο Καταστατικό και τους Κώδικες Δεοντολογίας του επαγγελματικού σωματείου των δημοσιογράφων.
Μέλη της ΕΣΗΕΑ – αλλά και Φουρθιώτηδες- , είναι παράλληλα διεκπεραιωτές δράσεων διόλου συμβατών με την ενημέρωση- δυσφημίζοντας την υγιή δημοσιογραφία όσων εμμένουν στην αποστολή του κλάδου,
Η πιο «ήπια» περίπτωση επαγγελματικής αλλοίωσης, είναι οι ραδιοφωνικοί «παραγωγοί», που εμφανίζουν ως ειδήσεις και ρεπορτάζ , τη διαφήμιση του … χορηγού τους.
Πόσο δημοσιογράφοι θα είναι , αν κληθούν να καλύψουν υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται όσοι τους χρηματοδοτούν, για να εμφανίζουν αυτοπροσώπως, τα προϊόντα τους ως ιδανικά για τους καταναλωτές ;
Πόσο «αθώοι» για τη δημοσιογραφική κατάπτωση , είναι , όσοι δεν σέβονται το ιερό δικαίωμα της απεργίας;
Ότι σε καιρούς Μητσοτακικής κυριαρχίας το δικαστικό σύστημα στερεί- , αντισυνταγματικά προφανώς- από το επαγγελματικό τους σωματείο το δικαίωμα να τους αποπέμψει- επειδή παραβίασαν τους όρους εγγραφής τους- τους καθιστά πιο αποσυνάγωγους.
Και πάμε στα «σκληρά» που δίνουν στην ενημέρωση δυσώδη επικάλυψη. Τους δημοσιογράφους που ασκούν μόνο τη δημοσιογραφία του αφεντικού και τη συγγενή κατηγορία των δημοσιογράφων- ο Θεός να τους κάνει- της αρπαχτής.
Όσους εμπλέκονται σε «μπίζνες» και υπηρετούν συμφέροντα , ως εντολοδόχοι πολιτικών μηχανισμών και οικονομικών συστημάτων- αμειβόμενοι κάτω από το τραπέζι.
Κακά τα ψέματα, αλλά τα λεφτά του δημοσιογραφικού νεοπλουτισμού, δεν βγαίνουν από τα επίσημα μισθολόγια των μιντιακών επιχειρήσεων.
Ο κόσμος τόχει τούμπανο : ο μακαρίτης Γιώργος Τράγκας , δεν ήταν μόνο ως προς το ύφος της δημοσιογραφίας του αρνητικό μοντέλο.
