Αφορά από τη μια τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που ως εργατοπατέρες αγωνιούν για τα «κεκτημένα» τους και από την άλλη τους επαγγελματίες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που επιχειρούν να εμφανισθούν ως εκπρόσωποι μιας εργατικής τάξης για τα πραγματικά προβλήματα της οποίας αδιαφορούν. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ήταν άλλωστε σαφής λέγοντας πως «ο καθένας δίνει τη μάχη από το δικό του μετερίζι»

Η φθίνουσα πορεία του άλλοτε κραταιού συνδικαλιστικού κινήματος και το τέλος των επαγγελματιών συνδικαλιστών αποτελεί τη βασική αιτία της αντίδρασης που προκαλεί το νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Τυγχάνει δε να ταυτίζεται με την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα να δημιουργήσουν συνθήκες αγανάκτησης και μαζικών κινητοποιήσεων αλλά και με τη λογική του ΚΚΕ που δεν επιθυμεί να χάσει τα πρωτεία στα συλλαλητήρια όπου το ΠΑΜΕ εμφανίζεται ως η πιο οργανωμένη δύναμη.

Η υπόθεση που λέγεται εργατική τάξη είναι θέμα παρεμπίπτον και επιλέγεται ως άλλοθι με στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερους στη σημερινή κινητοποίηση που επιχειρείται να λάβει διαστάσεις κάτω από το σύνθημα περί «μητέρας όλων των μαχών».

Απομαζικοποιημένα και κυρίως απαξιωμένα τα συνδικάτα και οι επικεφαλείς τους επιθυμούν να ανακτήσουν μεγαλεία περασμένων ετών. Κυρίως όμως να αποτρέψουν αλλαγές ενός νόμου που ισχύει από το 1982 και χρίζει εκσυγχρονισμού ειδικά σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των σωματείων, τις ψηφοφορίες για την κήρυξη απεργιών, κυρίως δε την παράμετρο που αφορά στη δημιουργία ενός Μητρώου που θα περιλαμβάνει τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις των Εργαζομένων όπως και τις οργανώσεις των Εργοδοτών.

Ο έλεγχος των πηγών χρηματοδότησης ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα που εμφανίζουν ακόμη και κόμματα να παρέχουν στήριξη αλλά και σε εργοδότες (με εξαίρεση παροχές για κοινωφελείς σκοπούς) αλλάζει τα δεδομένα. Όπως και η προώθηση αλλαγών που αφορούν:

• Στην εξ αποστάσεως συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις και άρα στις εκλογικές διαδικασίες όπως και στις αποφάσεις.
• Στη διαδικασία κήρυξης απεργίας με προϋποθέσεις όπως ο όρος της υπερψήφισης από συγκεκριμένο ποσοστό (γεγονός ως προς τους επαγγελματίες συνδικαλιστές αίρει μια βασική τους δύναμη).
• Στην ένταξη της εξ αποστάσεως συμμετοχή στις αποφάσεις.

Παράλληλα ο συνδικαλισμός μέσα από τους επαγγελματίες του είδους μετατρέπεται επί τους ουσίας και στο μέσο για την επικράτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Η παρουσία συνδικαλιστών γνωστών για τον πρότερο βίο στην τηλε-ημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ όπου ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε τον νέο ανένδοτο αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση.

Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ με το προσκλητήριό του δε στοχεύει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της εργατικής τάξης. Ούτε και το 8ωρο αποτελεί το νέο του λάβαρο. Ο ίδιος ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης το επιβεβαίωσε έχει καταργηθεί στην πραγματικότητα αλλά να μην καταργηθεί και θεσμικά…

Στόχος του είναι πάντως αφενός η δημιουργία εικόνας αγανάκτησης αφετέρου η όσο το δυνατόν αξιοποίηση ενός αντιδεξιού μετώπου όπως ο ίδιος το οραματίζεται με το βλέμμα στις εποχές του μνημονίου – αντιμνημονίου.

Το ΚΚΕ από την πλευρά του με προμετωπίδα το ΠΑΜΕ αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλαγή και σίγουρα είναι το τελευταίο κόμμα που θα ανεχόταν να δοθεί τέλος οριστικό στον εργατοπατερισμό και τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό.

Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της εργατικής τάξης που όμως πλέον δείχνει να αντιμετωπίζει την κατάσταση με μια άλλη λογική. Οι αλλαγές που ήρθαν και μέσω της πανδημίας δημιουργούν νέα δεδομένα και η εργασία αποκτά άλλη σημασία και ουσία κυρίως για τους ίδιους.

Στο πλαίσιο αυτό είναι βέβαιο πως τα συμφέροντά της εργατικής τάξης δε συνδέονται και δεν ταυτίζονται ούτε με τα μικροκομματικά των εκπροσώπων της αριστεράς ούτε με αυτά των επαγγελματιών συνδικαλιστών που περί άλλων τυρβάζουν.

Ουδείς άλλωστε δύναται να αρνηθεί και να αντιπαραθέσει επιχειρήματα στο γεγονός πως ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός αποτέλεσε τροχοπέδη επί σειρά ετών στην ανάκαμψη και ανάπτυξη της χώρας με προσκόμματα άμεσα συνδεδεμένα ακόμη και με ακυρώσεις επενδύσεων ή με την αποβιομηχανοποίηση της ίδιας της χώρας.

ΠΗΓΗ