Εμβόλιο κορονοϊού: Μεταπείθεται ο αρνητής;

“Με καλούν και μου λένε ότι παίρνουν ασπιρίνες για να προφυλαχθούν”.

“Καταπίνουν τα Depon σαν κουφέτα, αλλά φοβούνται τις παρενέργειες του εμβολίου”

“Μετά από πολλές συζητήσεις και αμέτρητες προσπάθειές μου να τον μεταπείσω, εμφανίστηκε μία μέρα, μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι έκλεισε ραντεβού για να εμβολιαστεί. Είχε μόλις χάσει τον πατέρα του από κορονοϊό”.

“Είναι πάρα πολύ μεγάλο το ποσοστό αυτών που με καλούν και δεν θέλουν να το κάνουν. Ο καθένας φτιάχνει μια ιατρική του μυαλού του και κάνει αυτό που νομίζει αυτός σωστό”.

“Όταν διασωληνώθηκε συγγενής του, εμβολιάστηκε και έσβησε από το facebook όλες τις αναρτήσεις που είχε κάνει κατά του εμβολίου”.

Για το παρόν ρεπορτάζ χρειάστηκε να μιλήσουμε με έναν μεγάλο αριθμό γιατρών (πάνω από 10), διαφορετικών ειδικοτήτων, δημοσίων νοσοκομείων, ιδιωτών, οικογενειακών γιατρών, γιατρών εργασίας, που, μέσα στον καταιγισμό των καθημερινών τους υποχρεώσεων έπρεπε να ανταποκριθούν και στο παράλληλο επιστημονικό καθήκον των ημερών. Ακούσαμε για «βροχή» τηλεφωνημάτων, συζητήσεων, ακόμη και διαδικτυακών αντεγκλήσεων. Σημείο αναφοράς κάθε ξεχωριστής μαρτυρίας; Η διακριτή διαφορά ανάμεσα στον αρνητή και τον διστακτικό, τον επιφυλακτικό, τον φοβισμένο. Αυτή φυσικά, αντανακλά και εξηγείται, στην αποτελεσματικότητα αυτών των συζητήσεων: “Είναι σαν να μιλάς με κάποιον για εκλογές. Τον ακραία πολωμένο, δεν τον πείθεις. Το θέμα είναι να μεταπείσουμε τους… αναποφάσιστους”.

Κοινός παρονομαστής; Κοινό, αδιαμφισβήτητο αλλά και θλιβερό πειστήριο;

“Όταν ο κορονοϊός φτάσει στο σπίτι τους. Όταν νοσήσουν οι ίδιοι ή όταν ένας δικός τους άνθρωπος μπει σε ΜΕΘ ή καταλήξει. Τότε πείθεται ο αρνητής. Αλλά τότε έχει και τύψεις. Τότε ίσως να είναι αργά και για τους ίδιους”.

“Υπήρχαν άνθρωποι που μέσα από τη δύσπνοιά τους, μέσα από τον σωλήνα έλεγαν «δεν πρόλαβα». Όχι «δεν ήθελα». «Δεν πρόλαβα»”.

Σε αρκετές περιπτώσεις, το κλείσιμο του τηλεφώνου μετά από μία σύντομη επικοινωνία άφηνε μία πικρή γεύση. Με ένα ύφος απογοήτευσης, ακόμη και απελπισίας, δεν ήταν λίγοι οι γιατροί που μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι, στις περιπτώσεις των παγιωμένων αρνητών, ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Την ίδια ώρα, ωστόσο, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, εστιάζουν σε ανθρώπους διστακτικούς, που πραγματικά χρειάζονται μία εμπεριστατωμένη επιστημονική γνώμη για τον εμβολιασμό των ίδιων, αλλά και των παιδιών τους.

Με επιστημονικό, αλλά και απλοποιημένο λόγο, με αντιπαραβολές, με απτά παραδείγματα, αλλά πολλές φορές και με κυνισμό, σαν να έχουν μπροστά τους έναν αρνητή, μας μιλούν για τις περιπτώσεις όπου κατάφεραν να μεταπείσουν ακόμη και τους πλέον “σκληροπυρηνικούς”.

Παραθέτουμε μερικές τέτοιες μαρτυρίες:

Ακούνε γιατρούς αρνητές. Κάποιοι από αυτούς όμως πέθαναν

Ο Ηλίας Καραμπίνος είναι Διευθυντής Γ’ Καρδιολογικής Κλινικής της Ευρωκλινικής Αθηνών και Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο ίδιος περιγράφει λεπτομερώς τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί καθημερινά για να πείσει αρνητές:

“Έχω πολλές περιπτώσεις αρνητών καθημερινά. Τη ζημιά πολλές φορές την κάνουν οι ίδιοι οι γιατροί. Πολλοί από τους ασθενείς μου δηλαδή προέβαλαν τεκμηρίωση από άλλους γιατρούς που είχαν στηρίξει αυτή τους την απόφαση γιατροί, καθώς ήταν και οι ίδιοι αρνητές, ή έστω επιφυλακτικοί. Έρχονται σε μένα ή με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε «μου είπε ο τάδε γιατρός να μην το κάνω ή να περιμένω».

Κατάφερα να μεταπείσω πάρα πολύ κόσμο. Το πιο εύκολο ήταν να μεταπείσω αυτούς που είχαν διαβάσει διάφορα σε sites και εφημερίδες. Ήταν λίγο δυσκολότερο με αυτούς που είχαν ακούσει κάτι από κάποιον γιατρό. Προέβαλαν τεκμηρίωση του γιατρού κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Αλλά είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό.

Συνολικά, τουλάχιστον το 90% των ασθενών μου έχω καταφέρει να το μεταπείσω. Ανθρώπους που θέλανε να περιμένουν, που πίστευαν ότι μπορεί το εμβόλιο να προκαλέσει προβλήμαστα ή ότι ο κορονοϊός δεν είναι και τόσο σοβαρό θέμα. Προσπάθησα και κατάφερα να τους μεταπείσω με έναν επιστημονικό λόγο, αλλά απλοποιημένο. Ένα επιχείρημα ήταν ότι κάποιοι συνάδελφοι γιατροί οι οποίοι ήταν αρνητές, πέθαναν. Προσεβλήθησαν από τον κορονοϊό και πέθαναν. Ένα συγκεκριμένο άτομο θυμάμαι, που προσπαθούσα να το μεταπείσω, εν τέλει πείστηκε όταν είδε τρεις συναδέλφους του που δεν είχαν εμβολιαστεί να πεθαίνουν από κορονοϊό.

Ένα σύνηθες επιχείρημα αρκετών που δεν ήθελαν να το κάνουν ήταν ότι το εμβόλιο βγήκε πολύ γρήγορα, γι’ αυτό και πίστευαν ότι υπάρχει μια συνωμοσία. Εγώ αντέκρουα το επιχείρημα αυτό, λέγοντάς τους ότι για να βγει αυτό το εμβόλιο συνέδραμε όλος ο πλανήτης. Ενώθηκαν εταιρείες που ήταν αντίπαλοι για χρόνια. Τεράστιοι ανταγωνιστές. Εταιρείες όπως η Pfizer και η Biontech. Εταιρείες που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να ενώσουν κάποια στιγμή τις προσπάθειες τους για να φτιάξουν ένα εμβόλιο.

Δεύτερον, η τεχνολογία πια έχει ξεφύγει. Χρησιμοποίησαν τεχνολογία ήδη γνωστή για τον καρκίνο. Δεν ανακάλυψαν τον τροχό.

Ένα άλλο επιχείρημα ήταν το εξής: Όλα τα φάρμακα και όλες οι θεραπευτικές πρακτικές, περνώντας διάφορα στάδια ελέγχου, στην αποτελεσματικότητα και στη σύγκρισή τους με την υπάρχουσα θεραπεία (και όπου αυτή δεν υπάρχει, με φάρμακο εικονικό) ελέγχουν σε έναν κοντινό ορίζοντα αν είναι ασφαλή. Υπάρχει, λοιπόν, ένα σκεπτικό που λέει «πού ξέρω εγώ ότι δεν θα πάθω κάτι μετά από 20 χρόνια;». Αυτό είναι τελείως λάθος ως σκεπτικό. Είναι όπως το ανέκδοτο που λέει «έμεινα τρία χρόνια στην ίδια τάξη για να τα μάθω καλύτερα». Την περίοδο που βγήκε η πενικιλίνη, με τον Φλέμινγκ, οι άνθρωποι πέθαιναν από πνευμονία. Πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον. Δηλαδή τότε έπρεπε να πουν «κάτσε να δούμε σε 10 χρόνια τι θα γίνει, αν θα βγάλει κάτι;». Όταν κάτι βγαίνει, έχει ελεγχθεί και αν δεν έχει άμεσες επιπλοκές, εφαρμόζεται στην πράξη. Και υπάρχει το postmarket, οι μελέτες φάσης «4», όπου το παρακολουθείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Zantac. Μετά από 35 χρόνια, είπαν ότι η συνεχής και χρόνια χρήση του μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Έτσι, το απέσυραν. Αυτά τα 35 χρόνια, όμως, το εν λόγω φάρμακο εξαφάνισε τον καρκίνο του στομάχου.

Κι εδώ μιλάμε για μία πανδημία. Μιλάμε για κάτι που αν σε προσβάλλει, ειδικά στις ηλικίες άνω των 50, έχεις 15% πιθανότητες να νοσηλευτείς. Κι αν μπεις στη ΜΕΘ, έχεις πιθανότητα 20-30% να πεθάνεις.

Καταπίνεις τα Depon σαν κουφέτα, αλλά φοβάσαι τις παρενέργειες του εμβολίου

“Άλλο παράδειγμα που τους έλεγα. Παίρνεις ένα ντεπόν. Αν ανοίξεις το χαρτάκι μέσα, σου αναφέρει κάποιες πολύ σπάνιες παθολογίες που οδηγούν στον θάνατο. Αυτό το «πολύ σπάνιο» σημαίνει ότι είναι 1 στις 50 ή 100 χιλιάδες. Εδώ συζητάμε για κάτι που -εν αμφιβόλω- μπορεί να είναι μεταξύ του 1 στις 300.000 ή 1 στο 1.000.000. Αυτά, τη στιγμή που το αντίστοιχο επιδημιολογικό πρόβλημα φέρνει στην κοινωνία θνητότητα 2-3%.

Αυτό είναι ένα πραγματικό νούμερο, πέρα του ότι έχει αλλάξει τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες. Μέσα σε αυτό να βάλουμε και το εξής: Όσο περισσότεροι νοσούν, τόσο περισσότεροι νοσηλεύονται, άρα και περισσότεροι μπαίνουν στις ΜΕΘ. «Μπουκώνει» το σύστημα στα νοσοκομεία, λοιπόν, κι αυτό προκαλεί και ένα άλλο πρόβλημα: Οι εμβολιασμένοι που θα πάθουν έμφραγμα θα πεθάνουν στο σπίτι τους. Είναι κάτι που μας αφορά όλους.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος καταπίνει τα ντεπόν σαν κουφέτα, αγνοώντας τον κίνδυνο που αναγράφεται, αλλά λέει ότι φοβάται το εμβόλιο.

Το εμβόλιο του έρπητα ή το εμβόλιο του τραχήλου της μήτρας έτρεχαν και το κάνανε πολλοί –και μιλάμε για πρόσφατα εμβόλια- αυτά τα έλεγξε κανείς; Κι όμως πήγαν και τα έκαναν. Άλλο παράδειγμα: Εμβόλιο πνευμονόκοκκου: Ποτέ δεν ελέγχθηκε τι θα κάνει μετά από 10 χρόνια. Κι όμως το έκαναν. Είναι σαν να είχαν ένα όπλο στα χρόνια της χολέρας και να έλεγαν «δεν το χρησιμοποιούμε». Υπήρξαν άνθρωποι μέσα στις μονάδες, μέσα από τη δύσπνοιά τους, μέσα από τον σωλήνα που έλεγαν «δεν πρόλαβα». Όχι «δεν ήθελα». «Δεν πρόλαβα»”.

Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ… ΑΡΑΚΑ

“Φυσικά και ένα πρόβλημα είναι ότι υποτιμήθηκε ο κορονοϊός το τελευταίο διάστημα. Και από τον κόσμο και από τους υγειονομικούς και από την κυβέρνηση. Ίσως θα έπρεπε να είχε γίνει άλλη επικοινωνιακή εκστρατεία. Να μην είχε βασιστεί τόσο πολύ σε γιατρούς αλλά σε επιστήμονες επικοινωνιολόγους. Η επικοινωνιολογία είναι μία επιστήμη. Πώς θα ακουμπήσει ευαίσθητες χορδές και πώς μπορεί να σε καταλάβει ο απλός άνθρωπος. Με ξύλινη γλώσσα ποιον θα πείσεις;

Χρειάζεται μια απλή γλώσσα που θα απαντήσει στα ερωτήματα. Η εκστρατεία θα έπρεπε να γίνει στο πλαίσιο αντιπαραβολής. Δηλαδή, τι κάνει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του όπου διάγει μεγαλύτερο κίνδυνο και ποιος είναι ο κίνδυνος από ένα εμβόλιο. Για παράδειγμα: Πας εκδρομή στην Κόρινθο. Πάνε όλοι; Κάποιοι ξεκινάνε και πηγαίνουν. Κάποιος παθαίνει λάστιχο. Κάποιος τρακάρει. Κάποιος τρακάρει και σκοτώνεται. Δηλαδή, θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε σε ένα μέρος επειδή υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να μη φτάσεις;

Άλλο παράδειγμα: Αν πάρουμε ένα εκατομμύριο ανθρώπους και τους ταΐσουμε όλους αρακά. Το ίδιο βράδυ κάποιοι μπορεί να πεθάνουν. Σημαίνει ότι φταίει ο αρακάς;”

Πώς μετέπεισα νοσηλεύτρια σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων

O Ευάγγελος Φραγκούλης, Γενικός Ιατρός, Αναπληρωτής Αρχίατρος στον Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφαλίσεως και Περιθάλψεως (ΕΔΟΕΑΠ) μεταφέρει τη δική του προσωπική εμπειρία, με τον ίδιο να μεταπείθει ασθενή του, νοσηλεύτρια σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων:

“Ασθενής μου γυναίκα, 25 ετών, νοσηλεύτρια, που γνώριζα πως εργάζεται σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, προσήλθε στο ιατρείο για έναν έλεγχο υγείας ρουτίνας. Δεν έχασα την ευκαιρία να διερευνήσω το αν έχει εμβολιαστεί, που λόγω και της ιδιότητας της ήταν ζωτικής σημασίας. Η αρνητική της απάντηση συνδυασμένη με ένα σχεδόν απόλυτο ύφος με εξέπληξε δυσάρεστα. Προσπάθησα στη συνέχεια να εκμαιεύσω τους λόγους πίσω από τη στάση της. Θεωρούσε πως η πιθανότητα να νοσήσει η ίδια σημαντικά από τον ιό, ως νέα και υγιής γυναίκα είναι αμελητέα, ενώ φοβόταν τις τυχόν παρενέργειες των εμβολίων, και ειδικά τον κίνδυνο για θρόμβωση, που την περίοδο εκείνη ήταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, αλλά και τυχόν ανεπιθύμητες ενέργειες – επίδραση στο γενετικό υλικό σε μελλοντικές εγκυμοσύνες της. Τέλος έπαιρνε σχετικά αψήφιστα τον κίνδυνο να παραμένει ανεμβολίαστη, ούσα εργαζόμενη σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων.

Άμεσα προχώρησα στο να αντικρούσω με επιστημονικά δεδομένα και επιχειρήματα όλους τους φόβους της και να αναδείξω πως ειδικά για αυτή το αναμενόμενο όφελος από τον εμβολιασμό της υπερτερούσε σε μεγάλο βαθμό τυχόν κινδύνων. Ο κίνδυνος να νοσήσει η ίδια βαριά από COVID ήταν μικρός, αλλά όχι αμελητέος. Τόνισα ιδιαίτερα τον κίνδυνο να αναπτύξει σε τυχόν νόσηση της, εμφανίζεται στο 10-30% αυτών που αναρρώνουν, το μακροχρόνιο και βασανιστικό long COVID σύνδρομο. Σε σχέση με τον μικρό, αλλά υπαρκτό κίνδυνο για θρόμβωση σε μια νέα γυναίκα, της εξήγησα πως αφορά σχεδόν αποκλειστικά συγκεκριμένα εμβόλια και θα μπορούσε να τον αποφύγει επιλέγοντας ένα mRNA εμβόλιο. Της εξήγησα πως ο ίσως πιο σημαντικός φόβος για την ίδια- φόβος που είχε καλλιεργηθεί από την παραπληροφόρηση που έχει γιγαντωθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- για τυχόν αλλοίωση του γενετικού υλικού της και κινδύνου ανεπιθύμητων ενεργειών σε μελλοντικά κυήματα της είναι παντελώς αβάσιμος επιστημονικά και βάση του μηχανισμού δράσης των εμβολίων και πως ήδη είχαμε κάποια πρώιμα δεδομένα από γυναίκες που είχαν εμβολιαστεί ενώ ήταν έγκυες, χωρίς να αναγνωρίζεται κανένα θέμα ασφάλειας. Τέλος της εξήγησα πόσο σημαντικός είναι ο εμβολιασμός της ίδιας για την προστασία του περιβάλλοντος της, του οικογενειακού, αλλά κύρια λόγω της θέσης, των ασθενών της. Τυχόν διασπορά του ιού από την ίδια μέσα στην μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, πέρα από τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που θα μπορούσε να έχει για την υγεία κάποιων ηλικιωμένων, πιθανώς να επίσυρε και νομική εμπλοκή της.

Μετά από την ευκαιριακή, βραχεία αυτή συμβουλευτική, η επίσκεψη συνεχίστηκε κανονικά με παραπομπή της στο έλεγχο ρουτίνας που ήταν και ο λόγος επίσκεψης. Λίγες μέρες αργότερα η ασθενής επέστρεψε για αξιολόγηση των εξετάσεων και προς μεγάλη ικανοποίηση μου με ενημέρωσε πως είχε ήδη προγραμματίσει το ραντεβού της για εμβολιασμό”.

Έπεισα τον λογιστή μου μέσα σε 10 λεπτά

Ο Γιώργος Φερεντίνος, Καρδιολόγος, Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων του Νοσοκομείου “Ευαγγελισμός” μεταφέρει τις συχνές συζητήσεις που έχει με ασθενής του, όπου με επιστημονικά επιχειρήματα κατάφερε να τους πείσει να εμβολιαστούν:

“Οι περιπτώσεις όπου έχουμε συμβάλει σαν γιατροί, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, στο να πείσουμε κόσμο να εμβολιαστεί είναι αυτές ανθρώπων που είχαν αμφιβολίες στο κομμάτι των παρενεργειών. Σε μία κοινωνία όπου κάποιοι εμβολιάζονταν με το ένα εμβόλιο, κάποιοι με ένα δεύτερο, κάποιοι με ένα τρίτο, ο καθένας βίωνε διαφορετικά τις όποιες παρενέργειες από το κάθε φαρμακευτικό σκεύασμα με αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να έχουν συγκεχυμένες πληροφορίες πιστεύοντας ότι αν εμβολιαστούν θα τα πάθουν όλα μαζί.

Εμείς κάναμε και κάνουμε μία αναλυτική κουβέντα για τις ενδεχόμενες παρενέργειες και για το πώς αυτές, όχι μπορούν να αποφευχθούν, αλλά το πώς θα ανιχνευτούν έγκαιρα και θα αντιμετωπιστούν με τον έγκαιρο και ενδεδειγμένο τρόπο. Προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε πώς κάθε ιατρική παρέμβαση στον οργανισμό τους, είτε αυτή αφορά φαρμακευτικό σκεύασμα, είτε αντιβίωση, είτε χειρουργική επέμβαση, είτε ένα εμβόλιο, μπορεί να προκαλέσει παρενέργεια που θα πρέπει να έχει τη δέουσα ενημέρωση και αντιμετώπιση. Η μεγαλύτερη συμβουλή, λοιπόν, ήταν αυτή, μία κουβέντα ενός δεκαλέπτου με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο ο οποίος να αναλύει ενδεχόμενες παρενέργειες του εμβολίου για το οποίο είχαν κλείσει ραντεβού συγκεκριμένα. Δηλαδή όχι ότι θα κάνω ένα εμβόλιο της Pfizer και θα έχω τις παρενέργειες του εμβολίου της AstraZeneca. Σε ανθρώπους που φοβούνταν και ειδικά σε ανθρώπους άνω των 30 που είναι στη φάση της αμφισβήτησης που έλεγαν «θα μπω να διαβάσω στη… Dr. Google να μάθω» ήταν καθοριστικό ότι κάτσαμε μαζί, συζητήσαμε, τους είπαμε την εμπειρία που έχουμε από ένα μεγάλο νοσοκομείο που έχει αρχίσει το εμβολιαστικό πρόγραμμα αρκετούς μήνες τώρα και έτσι πείστηκαν και το έκαναν σχετικά άμεσα.

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου είπα «κοίτα να δεις πόσο απλό είναι αν κάποιος άνθρωπος φτιάξει ένα πρόγραμμα πλατιάς επιστημονικής ενημέρωσης του κοινού με επιστημονικά κριτήρια όσον αφορά στην ανάλυση των στοιχείων» ήταν η συζήτηση που είχα κάνει με τον λογιστή μου. Ήταν 10 λεπτά πριν ολοκληρώσουμε τη φορολογική μου δήλωση που όλοι ξέρουμε ότι είναι μία απλή διαδικασία. Ήταν ανήσυχος και μου έλεγε για τους προβληματισμούς του. Μου έλεγε για γνωστούς του που είχαν πόνους στα κόκκαλα ή πυρετό. Του εξηγούσα ότι πυρετό κάνουμε και με την αμυγδαλίτιδα, ενώ πόνο στα κόκκαλα έχουμε ακόμα και μετά το γυμναστήριο. Μέσα σε 10 λεπτά είχαμε μία αναλυτική επιστημονική κουβέντα και εκείνη την ώρα, ενώ κάναμε τη φορολογική δήλωση μπήκε στην πλατφόρμα και έκλεισε ραντεβού για να εμβολιαστεί. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, αν την πλειοψηφία του πληθυσμού μπορούσες να την πείσεις και να τη μεταπείσεις με μία καλή ενημέρωση.

“Χρειάζεται να δοκιμάσουμε ναρκωτικά για να μάθουμε ότι βλάπτουν;”

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν φτάνει μόνο το εμβόλιο. Θα πρέπει να υπάρχει και αυστηρή τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων και της γενικής επιτήρησης. Μην ξεχνάμε ότι οι εμβολιασμένοι και κολλάνε και μεταδίδουν. Το λέω αυτό γιατί έχει αναχθεί ο εμβολιασμός καθαρά σε θέμα ατομικής ευθύνης προσπαθώντας να αποβάλλουμε το βάρος που έχει το ίδιο το κράτος, το υπουργείο Υγείας και οι επιτροπές να απευθυνθούν με σοβαρό και επιστημονικό τρόπο στον λαό για να διαλύσει κάθε σκοταδιστική αντίληψη και κάθε θεωρία συνωμοσίας, αλλά να ταυτόχρονα πρέπει να υπάρχει η κρατική ευθύνη ώστε να τηρεί όλα τα πρωτόκολλα που χρειάζονται.

Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις κάποιους ανθρώπους που έρχονται με διάθεση καφενείου να συζητήσουν ένα σοβαρό θέμα που αφορά τη δική τους υγεία και την ευθύνη τους απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι, τουλάχιστον από τη δική μου εμπειρία έχουν πειστεί με τη λαϊκή ρήση που λέει ότι ο παθών είναι και μαθών. Δηλαδή, αρνητές οι οποίοι έχουν νοσήσει, έχουν νοσηλευτεί, έχουν βρεθεί σε επικίνδυνη κατάσταση για τη ζωή τους, ή από τους ίδιους έχει μεταδοθεί ο ιός σε άτομο του συγγενικού περιβάλλοντος και κινδύνευσε ή χάθηκε η ζωή του, με αποτέλεσμα να αποτελέσει κάτι τέτοιο την πιο τρανή απόδειξη για την μεταστροφή της όποιας αντίληψης ή συνωμοσιολογία είχαν στο μυαλό τους.

Δεν χρειάζεται να πάρουμε ναρκωτικά για να μάθουμε ότι βλάπτουν. Μας αρκούν τα λόγια των επιστημόνων, των ειδικών και έχοντας δη τόσα χρόνια τις επιπλοκές από τη χρήση τους. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον κορονοϊό, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε μετά από χρόνια τι προβλήματα δημιουργεί σε ανθρώπους που νόσησαν.

Για τις παρενέργειες στο μέλλον, αυτό πατάει στο ότι έχουν δοκιμαστεί σκευάσματα φαρμακευτικά από φαρμακευτικούς κολοσσούς και πάνω στην προσπάθεια να μεγιστοποιηθεί το κέρδος από το λανάρισμα ενός σκευάσματος κρύφτηκαν ή συγκαλύφτηκαν παρενέργειες με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστροφικές ενέργειες στην υγεία του πληθυσμού που έκανε χρήση. Τέτοια φαινόμενα εξαλείφονται όταν καλύπτεις την υγεία του πληθυσμού και όχι να βγάζεις χρήματα από τον πόνο ή τον θάνατο του άλλου Υπάρχει αυτός ο φόβος στο πίσω μέρος του μυαλού μας, από την άλλη υπάρχει η σκέψη πως ο γνώμονας των επιστημόνων είναι τα αγνό επιστημονικό ενδιαφέρον

Ο φόβος πολλών είναι το να μην έχω παρενέργεια που θα μου κοστίσει περισσότερο απ’ όσο θα μου κοστίσει ο κορονοϊός. Ότι δηλαδή θα έχουν περισσότερες επιπλοκές στο εμβόλιο απ’ ότι αν νοσήσω. Κυρίως στους νέους ανθρώπους που πιστεύουν ότι θα το περάσουν ήπια, αν και αρκετοί νέοι άνθρωποι που κόλλησαν κορονοϊό και στο πρώτο και στο δεύτερο και στο τρίτο κύμα που ήταν το πιο επιθετικό κατέληξαν χωρίς υποκείμενα νοσήματα, από επιπλοκές της νόσου που είναι ακόμα υπό διερεύνηση. Δηλαδή ακόμα κι αν κάποιος ασθενής δεν νοσήσει βαριά, δεν ξέρουμε σε βάθος χρόνου τι επιπλοκές μπορεί να παρουσιάσει ο κορονοϊός στον οργανισμό του μετά από 5 ή 10 χρόνια. Οπότε, το τείχος προστασίας που προσφέρει το εμβόλιο όσον αφορά στη νόσηση, τη θνητότητα από τη νόσο, αλλά και το να τη μεταδώσεις στο περιβάλλον σου είναι πολύ μεγαλύτερο από τον όποιο κίνδυνο μπορεί να υπάρχει σε ένα σκεύασμα. Να το πω διαφορετικά; Depon μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος και ανοίγοντας το φύλλο οδηγιών να βρει έναν σκασμό παρενέργειες. Αν πιστέψει ότι μπορεί να τις πάθει όλες, δεν θα πάρει ποτέ Depon”.

Ο αρνητής δεν θέλει κανένα εμβόλιο, όχι μόνο αυτό του κορονοϊού

Ο Κωνσταντίνος Νταλούκας είναι παιδίατρος και Πρόεδρος της Ένωσης Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων Αττικής. Ο ίδιος περιγράφει τον συμβουλευτικό ρόλο των παιδιάτρων κατά το εμβολιαστικό πρόγραμμα της χώρας, εκφράζοντας ωστόσο και ένα παράπονο για τον παραγκωνισμό τους από την πολιτεία, καθώς, όπως λέει, η προσωπική του εμπειρία έχει δείξει πως οι παιδίατροι θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικά για να πειστούν οι πολίτες:

“Οι παιδίατροι έχουμε πάρα πολλές κλήσεις από τους γονείς των παιδιών που παρακολουθούμε γιατί μας εμπιστεύονται, μας ξέρουν, ξέρουν ότι κάνουμε εμβόλιο, είμαστε γνώστες των εμβολίων και έχουν εμπιστοσύνη στον παιδίατρό τους γι’ αυτό και τον παίρνουν τηλέφωνο. Τον εμπιστεύονται απόλυτα. Είχαμε πάρα πολλά τηλέφωνα από πάρα πολλούς γονείς, όχι τόσο από αρνητές αλλά κυρίως από διστακτικούς. Δίσταζαν, είχαν επιφυλάξεις και φόβους. Πάρα πολλούς τέτοιους ανθρώπους τους πείσαμε και κάνανε το εμβόλιο, διώχνοντας τους φόβους τους. Οι αρνητές είναι ελάχιστοι που μας πήραν, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς συνήθως είναι αρνητές και όλων των εμβολίων. Για μας δεν είναι πρωτοφανές αυτό το φαινόμενο. Το έχουμε συναντήσει κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής πορείας μας πάρα πολλές φορές, με αρνητές εμβολίων ή με γονείς που απλά διστάζουν. Οι αρνητές εξακολουθούν να είναι αρνητές για τους δικούς τους λόγους δεν πιστεύουν στα εμβόλια φοβούνται να τα κάνουν, πιστεύουν ότι η φυσική νόσος είναι καλύτερη. Δεν θέλουν να κάνουν όχι μόνο του κορονοϊού αλλά γενικότερα και άλλα εμβόλια στους εαυτούς τους και στα παιδιά τους. Είναι πολύ λίγοι αυτοί.

Οι υπόλοιποι είναι επιφυλακτικοί, διστακτικοί. Αρνητές εγώ προσωπικά συνάντησα μόνο στο διαδίκτυο, όπου είχαμε ανταλλαγή απόψεων, αλλά δεν νομίζω ότι αυτούς τους ανθρώπους έχεις πολλές ελπίδες να τους μεταπείσεις, γιατί είναι παγιωμένη η σκέψη τους, είναι πολύ δύσκολο και το ποσοστό δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τη γνώμη και τη σκέψη τους. Είναι κατά των εμβολίων γενικότερα. Ανακυκλώνουν στο διαδίκτυο διάφορα μυθεύματα και δημοσιεύματα που, όχι μόνο δεν ευσταθούν, αλλά είναι και κατασκευασμένα, βάζοντας και τον υπόλοιπο κόσμο σε σκέψεις. Είναι πάρα πολύ δύσκολο ως αδύνατο να τους μεταπείσεις. Είναι ένα λυπηρό φαινόμενο.

Ευελπιστούμε περισσότερο στους φοβισμένους και διστακτικούς. Αυτούς, στο μεγαλύτερο ποσοστό, τους πείσαμε και πήγαν και έκαναν το εμβόλιο. Ο φόβος τους είναι ανθρώπινος. Εμείς τους είπαμε ότι το εμβόλιο είναι ασφαλές σε πάρα πολύ μεγάλα ποσοστά και ότι είναι αποτελεσματικό. Και φυσικά ότι είναι ασφαλέστερο να εμβολιαστείς, παρά να κολλήσεις, όπου τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Όλες οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις των εμβολίων, εκεί θα είναι επί 100, επί 1.000. Άρα δεν γλιτώνει τίποτα αυτός ο άνθρωπος που φοβάται το εμβόλιο και τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις του. Τώρα αναφέρομαι στους ίδιους τους ασθενείς, για το τι θα κάνουν οι ίδιοι δηλαδή, όχι για το τι θα κάνουν τα παιδιά τους. Μας ρωτάνε για το εμβόλιο, ποιο θα κάνουν. Ακόμα και όταν το κάνουν, μας τηλεφωνούν και μας ρωτάνε για τις αντιδράσεις που παρουσίασαν. Εμπιστεύονται τον παιδίατρο. Με πήρε ένας και με ρωτούσε για τη γυναίκα του επειδή έκανε εμετούς μετά το εμβόλιο.

Οι παιδίατροι έχουν παίξει τον δικό τους μεγάλο και ουσιαστικό ρόλο και στο να πείσουμε να εμβολιαστούν και να τους ενημερώσουμε αφού εμβολιαστούν.

Σε όλη την πανδημία δίναμε οδηγίες, συμβουλές τόσο στους ίδιους ενήλικες όσο και για τα παιδιά τους. Παίξαμε έναν πολύ μεγάλο ρόλο, τον οποίο η πολιτεία δεν μας τον έδωσε. Εμείς στείλαμε πέρυσι μία επιστολή στον Γενικό Γραμματέα Δημόσιας Υγείας και του ζητήσαμε για το Φθινόπωρο που μας πέρασε να κάναμε μία διαδικτυακή ενημέρωση στους παιδιάτρους, σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας, ώστε να ενημερώσουμε τους συναδέλφους για τον τρόπο που θα χειριστούμε την πανδημία σε σχέση με τα κρούσματα στα σχολεία, την απομόνωση, το άνοιγμα κλπ. Δεν μας απάντησε ποτέ. Όπως στείλαμε και μία επιστολή πριν από έναν μήνα στον κύριο Θεμιστοκλέους και του είπαμε, αν και εφόσον ανοίξει ο εμβολιασμός για την ηλικιακή ομάδα των παιδιών, να μας δώσει τη δυνατότητα να εμβολιάσουμε τα παιδιά στα ιατρεία μας, γιατί υπήρχαν επιστημονικοί και ψυχολογικοί λόγοι αλλά και για καλύτερο εμβολιαστικό αποτέλεσμα στα παιδιά. Ούτε εκείνος μας απάντησε.

Ο γονιός έχει εμπιστοσύνη στον παιδίατρο. Με το που άνοιξε η πλατφόρμα για τους ανήλικους μας έπαιρναν τηλέφωνα. Και εκεί φυσικά υπάρχει διστακτικότητα. Φοβούνται για τις αντιδράσεις και τις παρενέργειες που θα έχει στα παιδιά τους. Μας λένε «εδώ γιατρέ φοβόμουν για μένα, θα το κάνω στο παιδί μου;». Το ποσοστό των γονιών που είναι πολύ διστακτικοί απέναντι στο εμβόλιο των παιδιών τους είναι μεγάλο. Γι’ αυτό χρειάζεται η συμβολή και η συμβουλή του παιδιάτρου εδώ, για να μπορέσουμε να κάμψουμε τις όποιες παράλογες αντιστάσεις, να ενημερώσουμε σωστά, αλλά και να εμβολιάσουμε εμείς, με δική μας ευθύνη. Είναι πολύ σημαντικό να πάρουμε την ευθύνη. Όταν ο γονιός δει ότι εγώ παίρνω την ευθύνη για να εμβολιάσω το παιδί του, θα το μετρήσει πολύ διαφορετικά. Επίσης, ο εμβολιασμός ενός παιδιού ως διαδικασία δεν είναι εύκολη. Δεν είναι απλή. Πολλές φορές τα παιδιά φοβούνται την ένεση, κλαίνε, άρα και εδώ θα ήταν σημαντική η συμβολή του παιδιάτρου.

Έχουμε μεταπείσει γονείς. Και υπάρχουν και περιστατικά γονιών που μεταπείθονται και ενδιαφέρονται να εμβολιάσουν και μικρότερα παιδιά.

Τους λέμε ότι αποτελεί μονόδρομο. Ότι τα παιδιά πρέπει να εμβολιαστούν. Βέβαια, τους ενημερώνουμε για οποιεσδήποτε ενεχόμενες αντιδράσεις. Τους λέμε, όμως, ότι οι όποιες παρενέργειες έχουν φανεί μέσα σε διάστημα 2-3 μηνών. Άρα, σύμφωνα με τον όγκο του εμβολιασμού που έχει γίνει στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, σε αυτές τις ηλικίες, δεν έχει φανεί κάτι. Είναι μία προσεγγιστική πιθανότητα του ποσοστό 99%. Επίσης, ότι πολλά από τα εμβόλια είχαν πολύ πιο σοβαρές παρενέργειες, οι οποίες είναι πολύ σπάνια βέβαια. Κι όμως, παίρνουμε το ρίσκο και εμείς και οι γονείς, αφού τους έχουμε ενημερώσει πρώτα και εμβολιάζουμε τα παιδι. Για εμάς δεν είναι πρωτόγνωρο το θέμα της άρνησης και της διστακτικότητας για τα εμβόλια. Όπως είναι παλιό και το θέμα της υποχρεωτικότητας των εμβολίων”.

Πείστηκαν όταν τους είπα ότι γνωστοί της περιοχής πέθαναν

Ο Θανάσης Σπυρόπουλος είναι παθολόγος και διατηρεί ιατρείο στη Δάφνη. Ο ίδιος εξηγεί τον κυνικό τρόπο με τον οποίο κατάφερε να μεταπείσει ορισμένους από τους ασθενείς του:

“Οι αρνητές είναι ανένδοτοι και παραμένουν ανένδοτοι. Όταν θα φτάσει κοντά τους τότε τρέχουν να το κάνουν. Όταν πλησιάσει στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους, τους πιάνει ο φόβος και αλλάζουν δρόμο. Δυστυχώς ακόμα υπάρχουν πολλοί που δεν το κάνουν. Αλλά τώρα με τη μετάλλαξη Δέλτα θα μπει σε όλα τα σπίτια. Είναι άλλο αυτοί που εκφράζουν τον φόβο τους, τον δισταγμό τους και το συζητάμε. Τους περισσότερους τους μεταπείθουμε και πάνε και το κάνουν. Έρχεται πολύς κόσμος καθημερινά και με συμβουλεύεται. Αρκετοί από αυτούς το κάνουν. Τι τους έλεγα και τους έπεισα; Τους είπα 10 πελάτες μου που κόλλησαν κορονοϊό και πέθαναν. Με συγκεκριμένα ονόματα. Ήταν άτομα γνωστά στη Δάφνη που έρχονταν στο ιατρείο μου, ήταν πελάτες μου, κόλλησαν και κατέληξαν. Τους είπα τα ονόματά τους. Ακούγοντας αυτά τα περιστατικά, κατάλαβαν ότι αυτό είναι αληθινό, είναι κοντά μας, δίπλα μας και πήγαν και το έκαναν. Αυτοί, όμως, ήταν άνθρωποι φοβισμένοι, σκεπτικοί, δεν ανήκουν στην κατηγορία των αρνητών. Τους αρνητές που δεν θέλουν να το κάνουν δεν τους μεταπείθεις. Μεταπείθονται μόνο όταν τους χτυπήσει την πόρτα. Και τότε έχουν και τύψεις”.

ΠΗΓΗ