Απάντηση από τον Δικηγόρο Κώστα Παρίσση για τα συγγενικά δικαιώματα

7 Μαρτίου, 2021
dioikitika-dikastiria-thessalonikis-4

 

Η απάντηση του  Κωνσταντίνου Παρίσση, νοµικού συµβούλου της Κεντρικής Ένωσης Επιµελητηρίων και του ΕΒΕΑ στον αγώνα κατά της ΑΕΠΙ, έχει ως εξής:

“Στη νεότερη απάντησή της η GEA ισχυρίζεται ότι δήθεν εκπροσωπεί όλους ανεξαιρέτως τους δικαιούχους συγγενικών δικαιωμάτων στον πλανήτη (!), ακόμη και αυτούς που δεν είναι συμβεβλημένοι με τα μέλη της GRAMMO, ΕΡΑΤΩΝ και ΑΠΟΛΛΩΝ, ακόμη δε και εκείνους που είναι ρητώς συμβεβλημένοι με άλλες ΑΟΔ και ΟΣΔ, όπως η Soundreef.  Ο ισχυρισμός αυτός υπάρχει και στην επίσημη ιστοσελίδα της υπό τον τίτλο «ρεπερτόριο» (https://www.geamusic.gr/?m=main1-12&sel=1&bg=n19), όπου αναφέρει ότι δήθεν εκπροσωπεί στην Ελλάδα το σύνολο των δικαιούχων συγγενικών δικαιωμάτων μουσικής, είτε είναι συμβεβλημένοι μαζί της είτε όχι.

Πρόκειται για πάγια παραπλανητική πολιτική της GEA, με την ανοχή του ΟΠΙ, διά της οποίας επιχειρεί να εισπράξει δικαιώματα για το ρεπερτόριο ΑΟΔ και ΟΣΔ με τους οποίους δεν διαθέτει σύμβαση αμοιβαιότητας ή άλλη σύμβαση, καθώς και για τους μουσικούς, τραγουδιστές και παραγωγούς που εκπροσωπούν αποκλειστικά οι ΑΟΔ και ΟΣΔ εκείνοι, και χωρίς κανένα μέλος εκείνων να έχει δώσει στη GEA (διά των μελών της GRAMMO, ΕΡΑΤΩ και ΑΠΟΛΛΩΝ) τέτοιο δικαίωμα. Μάλιστα, όπως ήδη έχουμε πει, η GEA δεν αποδίδει στη Soundreef,  προς περαιτέρω διανομή στους δικαιούχους τα χρήματα που τυχόν εισπράττει στο όνομα και για λογαριασμό εκείνων.

Η απίθανη αυτή πρακτική της GEA υποτίθεται ότι «βασίζεται» κατ’ αρχάς στο άρθ. 7 παρ. 1 εδ. β’ του Ν. 4481/2017, το οποίο προβλέπει πως «τεκμαίρεται ότι εκπροσωπεί όλους ανεξαιρέτως τους δικαιούχους, ημεδαπούς και αλλοδαπούς και όλα ανεξαιρέτως τα έργα τους». Επιπλέον, η GEA συχνά επικαλείται προς αυτήν την κατεύθυνση και το άρθ. 32 παρ. 1 του Ν. 4481/2017 σε συνδυασμό με το άρθ. 50 του ίδιου νόμου (το οποίο, όπως είπαμε στην αρχική μας τοποθέτηση, αποτελούσε φωτογραφική – και προφανέστατα αντισυνταγματική – διάταξη υπέρ της άλλοτε ΑΕΠΙ ΑΕ), σε συνδυασμό με το άρθ. 49 παρ. 1 εδ. β’, 2 και 4 εδ. β’ του Ν. 2121/1993 περί «υποχρεωτικής συλλογικής διαχείρισης» των συγγενικών δικαιωμάτων, το οποίο όμως η GEA επίσης ερμηνεύει αντίθετα με τον πραγματικό σκοπό του νόμου και της Οδηγίας, που είναι η δημιουργία ανταγωνιστικού περιβάλλοντος προς όφελος και των δικαιούχων και των χρηστών, και όχι η δημιουργία ή η συντήρηση μονοπωλίων, όπως αυτά που είχαν η ΑΕΠΙ ΑΕ και η GEA πριν την είσοδό μας στην ελληνική αγορά.

SAFEMUSIC
Ο Δικηγόρος κ. Παρίσσης Κώστας

Σε κάθε περίπτωση, ισχυριζόμενη τα παραπάνω περί της έννοιας του άρθ. 7 παρ. 1 του Ν. 4481/2017 η GEA διαπράττει τα εξής σφάλματα:

  • Για να επωφεληθεί η GEA από τη συγκεκριμένη διάταξη (του εδ. β’ του άρθ. 7) θα έπρεπε προηγουμένως να πληροί τις προϋποθέσεις της διάταξης του εδ. α’ του ίδιου άρθρου, μεταξύ των οποίων είναι και να εκπροσωπεί όλους «ανεξαιρέτως» τους δικαιούχους συγγενικών δικαιωμάτων μουσικής στην Ελλάδα. Με την έλευση, όμως, της Soundreef Ltd και την έναρξη της δραστηριότητάς της στην Ελλάδα, η προϋπόθεση αυτή έχει παύσει να ισχύει, και άρα παύει να ισχύει και το τεκμήριο της καθολικής εκπροσώπησης ακόμη και στο μέτρο που ίσχυε πριν (ως δικονομικό τεκμήριο). Ήτοι, το τεκμήριο του άρθ. 7 του Ν. 4481/2017 έχει ΕΚ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ παύει να ισχύει υπέρ της GEA (υπό την ορθή ερμηνεία και τους περιορισμούς που το ίδιο άρθρο προβλέπει, όπως παρακάτω αναφέρουμε), ήδη από τον Απρίλιο του 2019.
  • Περαιτέρω, το άρθ. 7 του Ν. 4481/2017, το περιεχόμενο του οποίου προϋπήρχε και στο κατηργημένο άρθρο 55 του Ν. 2121/1993, ιδρύει ένα δικονομικό τεκμήριο και όχι διάταξη του ουσιαστικού δικαίου. Δηλαδή, αφορά αποκλειστικά τον τρόπο νομιμοποίησης και απόδειξης περί του εάν ορισμένο μουσικό έργο ανήκει ή όχι στο ρεπερτόριο της GEA, και τούτο εφόσον όχι μόνο το έχει επικαλεστεί στο πλαίσιο ορισμένης δίκης, αλλά και καταφέρει να αποδείξει ότι εκτελέστηκε δημόσια σε ορισμένη επιχείρηση (έστω και κατά δειγματοληπτική αναφορά). Αυτό σημαίνει ότι εφαρμόζεται μόνο για κάθε υπόθεση χωριστά, ειδικά και συγκεκριμένα, αναφορικά με συγκεκριμένες μουσικές ηχογραφήσεις («φωνογραφήματα») και όχι ότι δήθεν δημιουργεί ουσιαστικό δικαίωμά της σε ρεπερτόρια που δεν της ανήκουν, όπως παραπλανητικά ισχυρίζεται η GEA. Είναι αδιανόητο να ισχυρίζεται κανείς ότι με μια δικονομική διάταξη ο νομοθέτης θα ήταν ποτέ δυνατό να εντάξει αυτομάτως στη διαχείριση κάποιου εισπρακτικού φορέα όλα ανεξαιρέτως τα ηχογραφημένα μουσικά έργα της Γης εν είδει …αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, χωρίς καν να έχουν ερωτηθεί οι δικαιούχοι. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι, ως εισάγον δικονομικό τεκμήριο, το άρθ. 7 παρ. 1 εδ. β’ δεν ιδρύει ούτε καταργεί δικαιώματα υπέρ του GEA ή όποιου άλλου. Το μόνο που κάνει είναι να θέτει έναν κανόνα διεξαγωγής της δίκης – της κάθε δίκης χωριστά – και μόνον.
  • Επίσης, η GEA παραβλέπει το γεγονός ότι το εν λόγω τεκμήριο είναι μαχητό, ήτοι ο χρήστης δικαιούται να το ανατρέψει αποδεικνύοντας ότι τα φωνογραφήματα, από εκείνα που αποτελούν αντικείμενο ορισμένης δίκης με την GEA, δεν ανήκουν στο ρεπερτόριό της (δεν πρέπει, μάλιστα, να διαφεύγει της προσοχής και η παρ. 4 του ίδιου άρθρου). Στην περίπτωση που ο χρήστης αποδείξει ότι ορισμένα, έστω, φωνογραφήματα δεν ανήκουν στο ρεπερτόριο της GEA, το βάρος της απόδειξης κατά το νόμο αντιστρέφεται και είναι η GEA που οφείλει να αποδείξει ότι πράγματι ανήκουν στο ρεπερτόριό της βάσει ρητών αναθέσεων, δηλαδή να προσκομίσει τις σχετικές συμβάσεις ανάθεσης. Πώς, όμως, να προσκομίσει τέτοιες αποδείξεις η GEA όταν οι αναθέσεις έχουν γίνει αποκλειστικά προς άλλους ΟΣΔ και άλλες ΑΟΔ;
  • Επιπρόσθετα, η χρήση του τεκμηρίου του άρθρου 7 του Ν. 4481/2017 υπόκειται στους περιορισμούς που θέτουν οι παράγραφοι 1 και 3 του ιδίου άρθρου, οι οποίες συνιστούν ασφαλώς διατάξεις ουσιαστικού δικαίου και ορίζουν ότι: «…οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης και οι Οργανισμοί Συλλογικής Προστασίας μπορούν να ενεργούν δικαστικώς ή εξωδίκως στο δικό τους όνομα, εάν η αρμοδιότητά τους στηρίζεται στη μεταβίβαση της σχετικής εξουσίας ή σε πληρεξουσιότητα ή σε οποιαδήποτε άλλη συμβατική συμφωνία…» και «…τα τεκμήρια εφαρμόζονται κατά τέτοιο τρόπο από τους Οργανισμούς, ώστε να μη θίγονται τα δικαιώματα των δικαιούχων, όπως αυτά προβλέπονται στον νόμο, και ιδίως η δυνατότητά τους να διαθέτουν ή όχι σε διαφορετικούς Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης ολόκληρη ή εν μέρει τη διαχείριση ορισμένων εξουσιών ή ορισμένων έργων τους ή αντικειμένων προστασίας τους» – ως διαφορετικών «Οργανισμών» νοούμενων προφανώς και των ΑΟΔ όπως και των άλλων ΟΣΔ (mutatis mutandis, βλ. Διακήρυξη 15 της Οδηγίας και το άρθ. 3 παρ. 2 αυτής).
  • Ακόμη, τέλος, και να μην υπήρχε η ανωτέρω διάταξη, η ερμηνεία της GEA στο ανωτέρω τεκμήριο είναι ούτως ή άλλως αδιανόητη κατά το Ελληνικό Σύνταγμα (ιδίως κατ’ άρθ. 4 παρ. 1, 5 παρ. 1, 17 και 25) και το Ενωσιακό Δίκαιο, διότι πολύ απλά δεν έχει κανείς το δικαίωμα, ούτε και ο νομοθέτης, να αναγκάσει κάποιον να εκμεταλλευθεί με συγκεκριμένο τρόπο την περιουσία του (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που εδώ δεν έχουν εφαρμογή). Είναι, δε, σύμφυτη με την Αρχή της Οικονομικής Ελευθερίας η επιμέρους Αρχή της Ελευθερίας των Συμβάσεων (ΑΚ 361), ιδιαίτερη έκφραση της οποίας είναι η Αρχή της «ελευθερίας επιλογής του αντισυμβαλλομένου» (βλ. ενδεικτικά ΑΠ 347/1997, ΑΠ 548/2001, ΟλΑΠ 33/2002, καθώς και Μιχ. Σταθόπουλου «Γενικό Ενοχικό Δίκαιο», Εκδ. Σάκκουλα 2004, σελ. 686 επ. και 704 επ.), την οποία η GEA αρνείται με όσα ισχυρίζεται.

Συμπερασματικά, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι οι δικαιούχοι που έχουν εμπιστευθεί το ρεπερτόριό τους στη Soundreef , αλλά και η ίδια η Soundreef ως ΑΟΔ , που δεν έχει συνάψει σύμβαση αμοιβαιότητας με την GEA, είναι υποχρεωμένη να αναθέσει περαιτέρω τη διαχείριση του ρεπερτορίου της στην GEA, ή ότι το ρεπερτόριο αυτό έχει ανατεθεί στην GEA από το νόμο. Κι αφού αυτό δεν μπορεί να ισχύει, είναι φυσικά αδιανόητο για την GEA να διεκδικεί την είσπραξη εύλογης αμοιβής από τους πελάτες της Soundreef  (χρήστες μουσικής) οι οποίοι εκτελούν δημόσια μουσική που ανήκει αποκλειστικά στο ρεπερτόριό της. Το αντίθετο, μετά την έλευση της Soundreef  στην Ελλάδα η GEA θα πρέπει σε κάθε Δικαστήριο, που δικάζει αγωγή ή αίτησή της κατά επαγγελματιών χρηστών μουσικής, να καταθέτει τις συμβάσεις από τις οποίες αποδεικνύεται η ανάθεση στην GEA των φωνογραφημάτων τα οποία η επιχείρηση του επαγγελματία χρήστη εκτέλεσε («έπαιξε») δημόσια.

Για να το πούμε πιο απλά, είναι αστείο να λέγεται ότι ο φορέας που έχει υπογεγραμμένη σύμβαση με έναν παραγωγό ή καλλιτέχνη δεν μπορεί να εισπράξει για λογαριασμό του, αλλά αντίθετα δικαιούται να κάνει τέτοια είσπραξη ένας άλλος, άγνωστος προς το δικαιούχο εισπρακτικός φορέας (η GEA), ο οποίος όχι απλώς δε γνωρίζει καν τον δικαιούχο, αλλά και δεν αποδίδει ποτέ τα εισπραχθέντα στον φορέα της επιλογής του δικαιούχου! Και πάντως, δεν προβλέπει κάτι τέτοιο ο νόμος.

ΠΗΓΗ

 


ΠΑΣΚΚΕΔΙ

Πανελλήνιο Σωματείο Καταστημάτων και Καταναλωτών Εστίασης και Διασκέδασης. Εξειδικευμένο portal ενημέρωσης για τον κλάδο της Εστίασης και τους καταναλωτές.


ΚΑΛΕΣΤΕ ΜΑΣ